The Corpse of Anna Fritz AKA El cadáver de Anna Fritz (2016)

Σκηνοθέτης: Hèctor Hernández Vicens

Συγγραφείς: Isaac P. Creus, Hèctor Hernández Vicens

Παίζουν: Alba Ribas, Cristian Valencia, Albert Carbó, Bernat Saumell

Χώρα: Ισπανία

Release: 2016

Runtime: 71 mins

Καταλληλότητα:

Ν. Κορέα: 18

Ισπανία: 18

Λοιπόν, η διαδικασία μας συνήθως, πριν γράψουμε την υπόθεση της ταινίας, είναι η εξής: Κοιτάμε την υπόθεση στο IMDb και βλέπουμε το τρέϊλερ. Ετσι ξέρουμε μέχρι που μπορούμε να αποκαλύψουμε πράματα.

Η συγκεκριμένη ταινία έχει παντελώς αυτονόητο θέμα και απο το πόστερ της ακόμα.
Που σημαίνει αυτό που καταλάβατε ήδη. Οτι δηλαδή γράφω μαλακίες για να γεμίσω το χώρο.
Η Άννα Φρίτζ λοιπόν, είναι πολυβραβευμένη Ισπανίς ηθοποιά, ταλεντάρα και απ ότι μας λένε μουνάρα επίσης. Και όλα αυτά τα μαθαίνουμε καθώς βλέπουμε να πηγαίνουν το πτώμα της στο νεκροτομείο, μιας και το τελευταίο που μαθαίνουμε είναι ότι έπεσε ξαφνικά νεκρή σε ένα πάρτι, για άγνωστους λόγους.

Μανάρι θες να τη βρούμε? Αν ΔΕΝ θες να σε γαμήσω, απλά πέστο.

Η νεκροψία θα γίνει το πρωί, και τώρα βρίσκεται στα χέρια του Πάου.
Ο Πάου, είναι ο νυχτερινός φύλακας του νεκροτομείου, και περιμένει τους φίλους του Ιβάν και Χάβι, μιας και σε λίγο η βάρδια τελειώνει, να τον πάρουν να τον πάνε για πιώματα, ή στις πουτάνες, ότι έρθει πρώτο, και για ότι φτάνουν τα λεφτά.
Φυσικά δεν παραλείπει να τραβήξει και καμμια φωτό της εκλειπούσας μουνάρας, ή να της πιάσει το βυζί, πράγμα για το οποίο καυχιέται στους καλούς του φίλους, ανοίγοντάς τους την όρεξη να δουν και αυτοί αν τελικά η ηθοποιά έχει φυσικό βυζί ή όχι.

Προς παραγωγούς. Οταν θέλετε να δείξετε υπερμουνάρα,
φροντίστε να μην έχει φρύδι σαν βοσκούλα απο τα Ζωνιανά.

Πάνε στα βρωμερά και ανήλιαγα υπόγεια του νοσοκομείου, την βλέπουν, και κρίνουν οτι είναι πολύ κουρασμένη! Πτώμα ένα πράμα ρε παιδάκι μου.

Εχοντας επίγνωση λοιπόν, οτι στην πραγματική ζωή, μια ηθοποιά τέτοιας ομορφιάς και διασημότητος δεν θα τους καθόταν ποτέ, βγάζουν το "ζωή" από την εξίσωση, και αποφασίζουν ότι έτσι, θα τους καθόταν.

Και σε αυτό το σημείο, σας παραπέμπω στο τελευταίο πλάνο του τρέιλερ...

Η Ταινία είναι Θρίλλερ. ΘΡΙΛΛΕΡ έτσι? το ξαναλέω. Μην περιμένετε αίματα, τζαμπσκεριές, αγωνίες και φαντάσματα.
Δεν είναι καν μεταφυσικό θρίλλερ βασικά. Αλλα το θρίλλερ γενικώς, και όχι το αστυνομικό, είναι ένα είδος που ταιριάζει στους Ισπανούς, όπως και στους Γάλλους.
Δίνουν μια άλλη διάσταση με το ρεαλισμό που τους διακρίνει αμφότερους, και το ξέρουν καλά.

Α! Εδώ είναι που φυλάτε τις πουτάνες? Ό,τι πρέπει για πάρτι.

Η Ταινία έχει και καλά και κακά, όπως όλες.
Τα καλά: Οι ερμηνείες από όλους, όπως και το κάστινγκ.
Παρότι οι χαρακτήρες των τριών φίλων είναι εμφανώς διαφορετικοί, δεν σου χτυπάει άσχημα στο μάτι, όπως γίνεται τις περισσότερες φορές στις ταινίες με παρέες φίλων, όπου υπάρχει μέσα και ένας τριμάλακας, που αναρωτιέσαι συνέχεια ΓΙΑΤΙ τον κάνουν παρέα.
Εδώ, οι διαφορετικοί χαρακτήρες, αρχικά δεν είναι με τόση αντίθεση μεταξύ τους, αλλά η κατάσταση τους μεταλάσσει τόσο, που δικαιολογούνται οι ερμηνείες τους.
Το στύλ "λίγα άτομα σε περιορισμένο χώρο" εδώ δουλεύει τέλεια, με κάμποσα διαλλείματα στο λίγο πιο έξω, ώστε να μην πήζει το μάτι σου στο ένα και μόνο δωμάτιο του νεκροτομείου, παρότι η δράση, εκεί εκτυλίσσεται κυρίως.
Η έλλειψη μουσικής στο πρώτο μισό, εντείνει το ρεαλισμό της ταινίας, και του δίνει αυτήν την Ευρωπαϊκή χροιά, που σε αφήνει να το χωνέψεις ΕΣΥ το θέμα και δεν στο επιβάλλει ως "σοβαρό" όπως κάνουν οι Αμερικανιές με το περίσσεμα μουσικής.
Αισθητικά, ως σκηνοθεσία και διεύθυνση φωτογραφίας άριστο, δεν σου αφήνει κενά.
Πάμε στα κακά τώρα.

Τελικα φυσικό βυζί έχει. Τζάμπα την κουτσομπόλευε η Μενεγάκη...

Είναι σαν να έχεις έναν τύπο στο δρόμο που τον κυνηγάει ένα τέρας.
Η θα τον πιάσει, ή δεν θα τον πιάσει. 50-50.
Αν δεν βάλεις κάτι άλλο στη διαδρομή, μπορεί άνετα να καταλήξει κάτι το βαρετό.
Και δυστυχώς, πολλοί από σας θα το βρείτε αυτό εδώ βαρετό.
Εγώ δεν το βρήκα καθόλου, με κράτησε από την αρχή μέχρι το τέλος.
Αλλά το ξέρω ότι για κάποιους από σας θα είναι όντως βαρετό, ελλείψει χώρων, ηθοποιών και εναλλαγής δράσης.
Ολο διαδραματίζεται στο νεκροτομείο του νοσοκομείου, όπου δεν πατάει πόδι κανείς.
Καταλαβαίνω ότι μάλλον οι εργαζόμενοι δεν θα κόβουν βολτίτσες στο νεκροτομείο, αλλά ίσως παραείναι μη ρεαλιστική η ερημιά. Και είναι μη ρεαλιστική, γιατί δεν μπορεί να μην είχε διαρρεύσει στο προσωπικό το ότι η υπερμουνάρα διασημότης βρίσκοταν εκεί. Λογικά θα περίμενες να έχει ουρά αντρών έξω από το νεκροτομείο για να διαπιστώσουν ιδίοις όμασσι  την φυσικότητα των βυζγιών της εκλειπούσας.
Παρόλα αυτά, προσωπικά τίποτα από αυτά δε με χάλασε, γιατί ο σκηνοθέτης κατάφερε να στήσει μια ατμόσφαιρα που εμένα με απορρόφησε μέσα της, και με έκανε να παραβλέψω τα προφανή ελαττωματάκια.
Ο σκηνοθέτης αυτός λοιπόν, είναι και πρωτοεμφανιζόμενος με 5-6 τηλεοπτικά επεισόδια στο βιογραφικό του μόνο. Και σημειώστε το όνομα Hèctor Hernández Vicens, γιατί ίσως πρέπει να τον παρακολουθήσουμε.

Σκηνοθέτης και πρωταγωνισταί. Πασίγνωστοι πλέον στις Φιλιππίνες.

Η ταινία έκανε πρεμιέρα σε φεστιβάλ το Μάρτιο του 2015, τριγύρισε σε καμμιά δεκαριά απ'αυτά, έκανε περιορισμένες προβολές σε Ισπανία και Πορτογαλία τον Οκτώβρη, και ήρθε πανηγυρικά και στην υπόλοιπη Ευρώπη το Φλεβάρη του 16'.
Και αυτό βασικά έγινε διότι σκηνοθέτης και παραγωγοί ανακάλυψαν ότι η ταινία είχε κάνει περίπου 5 με 7 εκατομμύρια downloads στις Φιλιππίνες. Προσπάθησαν να εξαφανίσουν τις κόπιες, αλλά μάλλον τελικά αποφάσισαν να βρουν κάποιον διανομέα για την περιοχή, ώστε να σταματήσουν τα διαφυγόντα κέρδη.
Δεν είναι ευχάριστο να σκέφτεσαι ότι και μισό ευρώ ο καθένας να είχαν δώσει, θα ήσουν εκατομμυριούχος.

Λοιπόν, εμένα μου άρεσε. Και μου άρεσε και πολύ, παρά μερικές εμφανείς διαφωνίες μου με το σενάριο, που δυστυχώς δεν μπορούμε να συζητήσουμε ένεκα απαράμιλλης σπωηλεριάς. Παρά τις διαφωνίες όμως, με ρούφηξε η ατμόσφαιρα, που ήταν καλοστημένη, χωρίς να είναι αριστουργηματική.
Είναι από τις ταινίες που δεν γράφω πριν περάσουν μερικές μέρες, για να δω αν θα μου μείνουν, και κατά συνέπεια αλλάξω την βαθμολογία που είχα στο μυαλό μου.
Ε, εδώ, δεν την αλλάζω, εμμένω στη γνώμη μου, η ταινία μου έμεινε, και την έχω δει εδώ και δύο βδομάδες.
Μην περιμένετε μεν να δείτε κάποιο αριστούργημα, αλλά αν είστε κι εσείς όπως εγώ θιασώτης των ταινιών με λίγα άτομα ή/και περιορισμένους χώρους, έχει όλα τα εχέγγυα για να σας αφήσει ικανοποιημένους.