Southbound (2016)

Σκηνοθέτες: Radio Silence, Roxanne Benjamin, David Bruckner, Patrick Horvath

Συγγραφείς: Roxanne Benjamin, David Bruckner, Patrick Horvath, Dallas Richard Hallam, Matt Bettinelli-Olpin

Παίζουν: Chad Villella, Matt Bettinelli-Olpin, Kristina Pesic, Mather Zickel,  

Χώρα: ΗΠΑ

Release: 2016

Runtime: 89 mins

Καταλληλότητα:

Καναδάς: 18

Υπόθεση. Οχι μία, πέντε. Η ταινία είναι σπονδυλωτή, και περιλαμβάνει πέντε διαφορετικές αλλά κατα κάποιον τρόπο εμπλεκόμενες ιστορίες. Δεν είχαμε καιρό να δούμε σπονδυλωτό έργο, ή ανθολογία, αλλα δεν μας πείραξε καθόλου.


The Way Out: Ξεκινάμε βλέποντας το το γίνεται σε δυο τύπους, που γεμάτοι αίματα, απο κάπου φεύγουν, έχοντας κάνει κάτι πολύ σοβαρό και προφανώς -κρίνοντας απο τα αίματα- κακό...Από κάτι προσπαθούν να ξεφύγουν. Οχι νοηματικά. Κάτι όντως τους κυνηγάει.

Siren:Συνεχίζουμε με μια κοριτσίστικη μπάντα σε μπακατέλλα βανάκι, το οποίο παραδίδει πνεύμα στη μέση του πουθενά, καθ οδόν προς το επόμενο gig.
Ευτυχώς (?) ένα ζεύγος καλών σαμαρειτών, προσφέρεται να τις βοηθήσει, να τις περιθάλψει, να τις φιλοξενήσει. Λες όχι? Ε, δε λές... Αλλά μήπως θα έπρεπε?

The Accident: Ανέμελος οδηγός με θορυβώδες Audi (γαμάτο όμως έ?) κτυπεί κατα (δικό του) λάθος νεαρά ύπαρξη στο δρόμο, στην ερημιά, τη νύχτα.
Υπαίτιος γαρ ένεκα απροσεξίας, προσπαθεί να την βοηθήσει, μήν ξέροντας που σκατά βρίσκεται, με την τηλεφωνική βοήθεια του 166, που τον οδηγεί στο κοντινότερο νοσοκομείο.

Jailbreak: Απεγνωσμένος αδερφός, ψάχνει αδερφή. (τη δικιά του αδερφή) Για καμμια δεκαετία περίπου. Μήπως όμως, μερικές φορές ΔΕΝ πρέπει να ψάχνεις, και να το αφήσεις να πα σταδγιάλα ρε παιδάκι μου?

The Way In: Οικογενειακές διακοπούλες για ένα ζεύγος με την κορούλα τους, καθότι η τελευταία, τη κάνει με ελαφρά για κολλέγιο, και οι γονείς ξέρουν οτι στο κολλέγιο πλέον, μέσα στη ντόπα τα πιοτιά και τις παρτούζες, θα σταματήσει να είναι το λουλουδένιο κοριτσάκι τους. Πλην όμως, ομάς μασκοφόρων εμφανίζεται, αποφασισμένη να τους κόψει μάλλον φέτες, και να τους σωτάρει σε κατσικίσιο βούτυρο.

Αν είστε από αυτούς που ανοίγουν τις κριτικές και σκρολάρουν κατευθείαν στη βαθμολογία, έχετε ήδη δει τι βαθμό έβαλα, και δεν διαβάζετε εδώ. Αν δεν είστε από αυτούς, το προεξοφλώ ότι κάτωθι θα δείτε καλή βαθμολογία γιατί η ταινία ΜΟΥ ΑΡΕΣΕ. Και μου άρεσε πολύ.

Nότος. Είναι το αντίθετο απο το βορρά.  Οκ τέρμα η τοπογραφία.

Ομως, δεν μπορώ πραγματικά να πω ότι μου άρεσε λόγω πρωτοτυπίας των σεναρίων της.
Οι ιστορίες, είναι ουσιαστικά ρηχές, χωρίς ιδιαίτερο βάθος. Αλλά σε ΟΠΟΙΟΔΗΠΟΤΕ σπονδυλωτό έργο, αυτό είναι αναμενόμενο. Δεν υπάρχει ο χρόνος να εμβαθύνεις, και να αναπτύξεις, περιορίζεσαι μόνο στην επι της οθόνης δράση.
Αυτό που μου άρεσε όμως ήταν η πρωτοτυπία στο δέσιμο.
Οι ιστορίες, είναι ξεκάρφωτες μεταξύ τους, δεν μοιράζονται πρωταγωνιστές κλπ, αλλά τοποθετούνται χρονικά η μια μετά την άλλη.
Και αυτό γίνεται εμφανές. Το φινάλε της μίας σε πάει στην επόμενη. Π.χ, ο πρωταγωνιστής της προηγούμενης; ιστορίας, περνάει μπρός απο τον πρωταγωνιστή της επόμενης, και η κάμερα γυρνάει και ακολουθεί πλέον τον νέο.

Ο δρόμος, είχε τη δική του ιστορία...

Οπότε χωρίς να εχουν ιστορίες και πρωταγωνιστές σώνει και καλά σχέση μεταξύ τους, σου δίνει μια αίσθηση συνέχειας που δεν μου χει τύχει ξανά σε σπονδυλωτό έργο.
Αυτή η συνέχεια λοιπόν, σε κάνει να θεωρείς το έργο πιο δεμένο, και περιμένεις ότι κατά κάποιον τρόπο ίσως τελικά όλα αυτά δεθούν μεταξύ τους.
Και στο φινάλε δεν θα διαψευστείς, παρότι δεν μπορώ να πω περισσότερα.
Κοινό όλων των ιστοριών, ο δρόμος, με κατεύθυνση προς νότο. Δεν ξέρουμε καν αν είναι ο ίδιος δρόμος, αλλά με αυτόν τον τρόπο εμπλοκής των ιστοριών μεταξύ τους, προφανώς είναι.

265η μέρα απεργίας. ΠΕΙΝΑΜΕ

Σκηνοθέτες και παραγωγοί της ταινίας, με εξέχουσες φυσιογνωμίες την ομάδα Radio Silence, έχουν ξανασυνεργαστεί στα V/H/S. Συμπληρωματικά, ενας εξ αυτών, ο David Bruckner, σκηνοθέτησε και το ένα εκ των τριών μερών του επίσης σπονδυλωτού και υπεργαμάτου The Signal του 2007.
Αλλα όσοι ακούσατε VHS και τσουτσουριάσατε με ανησυχία, μη φοβάστε. Τούτη δώ η ταινία ΔΕΝ είναι Found Footage.
Η ταινία έκανε τη γύρα της στα φεστιβάλ το 2015, και κατέληξε σε υπερπεριορισμένη προβολή στα σινεμά των ΗΠΑ στις 6 Φεβρουαρίου του 2016. Περιορισμένη όταν λέμε, εννοούμε 4 αίθουσες. Ετσι για το ονόρε του να έχει προβληθεί σε σινεμά, μιας και 3 μέρες μετά έγινε η διανομή της μέσω ιντερνετ και ψηφιακών μέσων.
Η παραγωγή είναι φτηνή, και ψιλοφαίνεται. Πουθενά όμως δεν θα σε ξενίσει και τόσο ώστε να χαρακτηρίσει την ταινία κακή. Απλά της κλέβει λίγους ρούμπους στη βαθμολογία.
Επανέρχομαι όμως στο σπονδυλωτό της υπόθεσης.

Γιατι να υποψιαστείς οταν δυο άγνωστοι
ΕΠΙΜΕΝΟΥΝ να σε βοηθήσουν? Ε?

Οταν μια ταινία αποτελείται από 5 ιστορίες και πάνω, ίσως και 4, είναι σχεδόν δεδομένο οτι θα καταλήξει ο θεατής σε μια ξεχωριστή βαθμολογία για την κάθε ιστορία.
Εδώ, δεν σε ωθεί να το κάνεις, λόγω του τρόπου που εμπλέκονται, γιατι όσο βλέπεις την ταινία, παρότι η κάθε ιστορία εχει σαφή αρχή μέση και τέλος, περιμένεις κάτι περισσότερο, περιμένεις να εμπλακούν περισσότερο, οπότε δεν πολυμένεις με την αίσθηση των ξεχωριστών ιστοριών, αλλά απλά των επιμέρους σημείων της ίδιας ιστορίας κατά ένα τρόπο.
Και το ότι οι ιστορίες τοποθετούνται χρονικά η μία πίσω απ΄ την άλλη παίζει ρόλο.
Δηλώνω φάν των σπονδυλωτών ταινιών, αλλά με μεγάλο ποσοστό απογοήτευσης από τις ταινίες του είδους που βγαίνουν.
Εδώ, ΑΝ κάτσω να σκεφτώ την κάθε ιστορία ξεχωριστά, και πάλι κάποιες μου αρ΄σεουν και κάποιες όχι, αλλα το θέμα είναι οτι η τελική αίσθηση που σου αφήνεται ΔΕΝ είναι των 5 ξεχωριστών ταινιών, αλλα της μιας ολοκληρωμένης ταινίας με ενιαίο σενάριο, και επιμέρους μέρη.
Και εκεί κάπου είναι η επιτυχία της.

Θα το θέσω ως εξής: Μπορεί να μην είναι μια ταινία που θα ξαναδείτε και θα ξαναδείτε.
Μπορεί να μην είναι μια ταινία που θα σας μείνει χαραγμένη στο μυαλό για χρόνια. Μπορεί να μην είναι μια ταινία που θα σας ξεσηκώσει με την πρωτοτυπία της ή τις τρομάρες που σας προσέφερε.
Αλλα είναι μια ταινία της οποίας ΣΙΓΟΥΡΑ ετοιμάζεται συνέχεια, είναι μια ταινία που θα σας διασκεδάσει, που θα σας αρέσει εκτός αν ψάχνετε χολλυγουντιανές τρομαρούλες, και τελικά το χρόνο σας δεν θα τον χάσετε.
Η βαθμολογία μου θα έπρεπε να αντικατοπτρίζει μια ταινία που θα ήθελα να ξαναδώ πολλές φορές, αλλά αυτό σχεδόν ποτέ δεν συμβαίνει με σπονδυλωτές ταινίες.
Αντικατοπτρίζει όμως μια ταινία που με διασκέδασε ΠΑΡΑ πολύ, και τη συστήνω ανεπιφύλακτα.