Estranged (2016)

Σκηνοθέτης: Adam Levins

Συγγραφείς: William Borthwick, Simon Fantauzzo

Παίζουν: Amy Manson, James Cosmo, James Lance, Eileen Nicholas, Craig Conway, Nora-Jane Noone, Simon Quarterman 

Χώρα: Ηνωμένο Βασίλειο

Release: 2016

Runtime: 101 mins

Καταλληλότητα:

Βρεττανία: 15

Και κάνεις μια κόρη... Και λες πώς να την βαφτίσω? Α, ναί! Ξέρω. January. Ιανουάρω. Και σου φαίνεται και νορμάλ όλο αυτό δηλαδή. Αλλά το ξεπερνάμε. Η Ιανουάρω λοιπόν, μεγαλώνει και την κάνει από το σπίτι, και τριγυρνεί στον κόσμο η ξετσίπωτη. Βρίσκει και ένα γκόμενο, καθ'οδόν κι κάνουν βόλτες επειδή ξέρουν από βέσπα. Αλλά δεν ξέρουν αρκετά καλά, και καταλήγουν χαλκομανίες σε μια νταλίκα.
Ο Κάλλουμ, ο γκόμενος, την βγάζει χωρίς γρατζουνιά, αλλά η Ιανουάρω είναι προς ώρας σε καροτσάκι, και με αμνησία του κερατά.

Θα σε πηδήξω ρε, ΑΚΟΥΣ?

Ο Κάλλουμ, έχει ήδη επικοινωνήσει με την οικογένεια της Ιανουάρως, η οποία ακούγοντας την κατάσταση, τους καλεί να γυρίσουν στο πατρικό έως αποκαταστάσεως της Ιανουαρικής υγείας.

Καλωσήρθατε στον Παράδεισο της Ρωγμής.

Το θέμα βέβαια, είναι οτι η μικρή δεν θυμάται Τζίζαζ. Ούτε τους γονείς της ούτε την αδερφή της ούτε τον αδερφό της. Ούτε καν τον Μπατλερ, γιατί ναί, έχουμε και τέτοιον.
Το πατρικό είναι μια ιδιαιτέρως ξεπεσμένη μεν, έπαυλη δε. 
Το μόνο προσωπικό που φαίνεται να έχει μείνει είναι ο Μπάτλερ, και του βγάζουν την πίστη στη δουλειά.

Καλώστην...Χοροπηδάμε απο χαρά...ντάξ?

Η Οικογένεια, με τον Πάτερ Φαμίλια στην κορυφή, δείχνει αυστηρών, παλαιών, ηθικών και παλαιολιθικών αρχών. Δεν σκάει κανείς χαμογελάκι.
Η Ιανουάρω δεν θυμάται Χριστό μεν, αλλά απο την περιρρέουσα καντήφλα, είναι εμφανές το γιατί σηκώθηκε και έφυγε από κει μέσα.
Σιγά σιγά όμως, και ίσως νωρίτερα από το αναμενόμενο, φλασάκια της έρχονται στο μυαλό, με εικόνες του σπιτιού και την ζωή της εκεί μέσα. Αρχικά από τα παιδικά της χρόνια, αλλα και από αργότερα. Συγκεχυμένες εικόνες.
Αλλά γίνεται εμφανές ότι σπίτι και κάτοικοι, κάτι κρύβουν.

Κόρη γυρνάει σπίτι και κάτι δεν πάει καλά. Εμφανές γίνεται από την αρχή, όλοι δείχνουν να φέρονται ύποπτα, και πάει λέγοντας. Δεν είναι κρυφό ότι κάτι δεν πάει καλά. Απλά περιμένεις να δεις τι είναι αυτό. 
Και σε κάποια στιγμή βλέπεις. Δε θα πούμε φυσικά τι.

Θα τρώς σιωπηλά, σαν κυρία, και μετά θα απαγγέλεις Εζρα Πάουντ.

Το θέμα είναι ότι η υπόθεση στην βάση της, (το ότι κάτι δεν πάει καλά κλπ) είναι απολύτως αναμενόμενη. Περιμένεις ανατροπές ή πρωτοτυπίες.
Και έρχονται δε λέω.
Η Ταινία είναι σα να είναι χωρισμένη σε δύο διακριτά μέρη. Ενα "πρίν" και ένα "μετά" ας πούμε.
Και ενω αυτό συνοδεύεται από αποκαλύψεις και ανατροπές και είναι εν γένει ενδιαφέρον, κάπου πάσχει από ρυθμό.
Κάπου σε μπερδεύει κάπως, με αποτέλεσμα εγώ προσωπικά να αισθανθώ ότι κάνει κοιλιά.
Και αυτό γιατί αλλάζει ο ρυθμός αφήγησης. Αλλά άτεχνα.

Γειά σου αδελφούλα. Τι λες για μια πιπούλα?
Χοχοχο εκανα ρίμα...

Μπαίνω σε λεπτομέρειες που δεν ΄θα πρεπε καθότι δεν μπορώ να κάνω αποκαλύψεις, αλλα προσπαθώ να δικαιολογήσω το βαθμό μου.
Οι ερμηνείες όμως απο την άλλη είναι υπέροχες.
Η ταινία είναι Αγγλική, και αυτό είναι πάντα ενα σύν στο θέμα ερμηνειών.
Η Amy Manson στον πρωταγωνιστικό ρόλο, χωρίς να είναι ερμηνευτικών αξιώσεων, είναι άριστη.

Mασάω καρφιά και φτύνω βίδες.

Αλλα την παράσταση κλέβει ο Πάτερ Φαμίλιας James Cosmo.
Γνωστή φάτσα απο ένα σωρό ταινίες αλλά σχεδόν ποτέ σε πρωταγωνιστικούς ρόλους.
Εδώ, είναι ο τύπος, που θα τα βάλει με το Σουγκλάκο μαζί με τον Τρομάρα, μετά θα τσακίσει στα δύο το Σβαρτζενέγκερ στις καλές του και θα πάει να αποτελειώσει ήρεμα την μπύρα του. 
Είναι ο κακός της υπόθεσης προφανώς, αλλά τον λατρεύεις, και θες να τον βλέπεις όσο το δυνατόν περισσότερο.
Είναι επίσης ο πιό έντονος χαρακτήρας, και ο πιό "απλός" ας πούμε. Ο πιο ευθύς, αυτό που βλέπεις, αυτό είναι. Και για αυτό αισθάνεσαι ίσως λίγο πιο κοντά του, γιατί οι υπόλοιποι χαρακτήρες, και ειδικά της πρωταγωνίστριας δεν αναλύονται ή έστω δείχνονται αρκετά για να σε κάνουν να συμπάσχεις και λίγο. Και θά πρεπε γιατί εκεί βασίζεται το σενάριο.
Σκηνοθέτης και σεναριογράφος, ουσιαστικά πρωτοεμφανιζόμενοι, και για πρώτη προσπάθεια δεν κακό, πλην όμως έχουμε δει τόσα αριστουργήματα για πρώτες προσπάθειες που δεν αποτελεί και δικαιολογία.

Ουιιιι ενας ολάκερος διάδρομος παρκέ για ακροβατικα.

Το 'θαψα λίγο, τώρα που ξαναδιάβασα τα άνωθεν. Αλλά όχι αδίκως. Αλλα και απο την άλλη, δεν μπορώ να πω οτι έχασα και το χρόνο μου. Εχει μια καλή exploitation ατμόσφαιρα, δικαιολογείται παντού η αδυναμία απόδρασης,  οι ερμηνείες είναι πολύ καλές, ορισμένοι ρόλοι και ηθοποιοί καταπληκτικοί. Θα μπορούσε να είναι ένα μικρό αριστουργηματάκι, παρά το σχετικά προβλέψιμο του γενικού θέματος, αλλά δεν είναι. Είναι όμως μια ταινία που στέκεται μια χαρά ένα απόγευμα χωρίς ιδιαίτερες απαιτήσεις. Αν γενικά γουστάρετε την φάση "ξεπεσμένη αριστοκρατική οικογένεια και έπαυλη" σας κάνει.
Είναι θρίλλερ, δεν είναι τρόμου, δεν πέφτει κανα αίμα, αλλα αυτό δεν είναι πάντα το ζητούμενο.
Σε γενικές γραμμές λοιπόν, παίρνει βάση, και προχωρήστε με ιδικήν σας ευθύνη.