The Forest (2016)

Σκηνοθέτης: Jason Zada

Συγγραφέας: Nick Antosca, Sarah Cornwell 

Παίζουν: Natalie Dormer, Taylor Kinney, Yukiyoshi Ozawa, Eoin Macken

Χώρα: ΗΠΑ

Budget: $ 10,000,000

Release: 2016

Runtime: 93 mins

Καταλληλότητα:

ΗΠΑ: PG 13

Γερμανία: 16

Καναδάς: 14

Η Σάρα είναι δίδυμη. Η Αδερφή της η Τζές, είναι επίσης δίδυμη. Τι σύμπτωση. Έχουν φυσικά ένα λίνκ μεταξύ τους, και η μιά ξέρει αν η άλλη είναι καλά, ασχέτως της απόστασης που τις χωρίζει. Η Σάρα ζεί μια χαρά ήρεμη ζωή με τον γκόμενο στας Αμερικάς. Η Τζές από την άλλη, ανήσυχο και ανυπότακτο πνεύμα, έχει ξενιτευτεί στάς Ιαπωνίας για να διδάξει Αγγλικά στους αυτόχθονες.
Οι δυό αδερφές επικοινωνούν συχνά, προς τέρψιν των διευθυνόντων των τηλεφωνικών εταιριών.
Περιέργως όμως, η Τζές ψιλοεξαφανίζεται σε κάποια στιγμή, και η Σάρα αποτυγχάνει επικοινωνίας για τρείς τέσσερις μέρες, πράγμα που είναι περίεργο και ασυνήθιστο.
Κάτι μέσα της, (το ένστικτο του διδύμου) την κάνει να πιστέψει ότι κάτι πολύ περίεργο τρέχει, οπότε κάνει μια έτσι, καβαλάει ένα αεροπλάνο και την κάνει για Τζαπάν.
Η Σάρα και η Τζές, μεγάλωσαν με την Γιαγιά τους. Οι γονείς τους πέθαναν από ατύχημα όταν ήταν μικρές. Η Τζές όμως, εκείνη την αποφράς ημέρα, έτυχε και είδε τους νεκρούς γονείς της. Η Σάρα όχι.
Τα δύο κορίτσια μεγάλωσαν και έγιναν παντελώς διαφορετικοί χαρακτήρες, με την Τζές να εχει την πρωτοκαθεδρία μεταξύ τους σε πρόκληση κινδύνου και ενδεχομένως αυτοκτονικές τάσεις.

Καλωσήρθατε. Κρεμάλες αριστερά, Χάπια δεξιά, σεππούκου κέντρο.

Οταν λοιπόν η Σάρα μαθαίνει ότι τελευταία φορά που κάποιος είδε την Τζές, ήταν όταν έμπαινε στο δάσος Αοκιγκαχάρα στις παρυφές του όρους Φούτζι, γνωστού και ως δάσος των αυτοκτονιών, αποφασίζει να πάει να την ψάξει εκεί.

Γιούρεϊ? Η απλά μια μαθήτρια
που έτυχε να είναι στο δάσος?

Μήν πάς μωρή -της λένε- Χέστηκε αυτή.
Αν έχεις θλίψη στην καρδιά -της λένε- τα Γιούρεϊ, (τα ανήσυχα πνεύματα των αυτόχειρων) θα σε παρασύρουν. Χέστηκε αυτή.
Ό,τι βλέπεις εκεί μέσα, δεν ξέρεις ποτέ αν είναι αλήθεια ή αν τα προκαλεί το μυαλό σου -της λένε- Χέστηκε αυτή.

Ησυχία, ακούω ενα πνεύμα αντιλογίας στις φυλλωσιές...

Βρίσκει και τον Άινταν, έναν ξέμπαρκο Αυστραλό δημοσιογράφο (με αμερικάνικη προφορά μη χέσω) που ερευνά τον τόπο, και έχει κανονίσει να πάει την επομένη με έναν οδηγό μέσα στο δάσος, και τσούπ, φύγαμε για εντός.
Το εντός, παρότι δείχνει να είναι σαν παιδική χαρά καλλικάτζαρων και τρόλλ, δεν είναι και τόσο τρομακτικό.

Πέθανε από πτώση. Επεσε απο το δέντρο με την αγχόνη. 

Μέχρι που βρίσκουν το πρώτο τους πτώμα.

Αργότερα όμως, βρίσκουν και το τσαντίρι της Τζές, κομπλέ με παρατημένα βιβλία κλπ μέσα, λες και θα ξαναγυρίσει όπου νά'ναι, και ρούχα απλωμένα να στεγνώσουν.
Είναι αργά, και πρέπει να γυρίσουν πίσω. Η Σάρα όμως, το αποκλείει. Θα περιμένει το βράδυ εκεί, την Τζές να γυρίσει.
Ο Ιάπων οδηγός την προειδοποιεί με όσα είπαμε πιο πάνω, αλλά εκεί αυτή...
Ο Άινταν αποφασίζει να μείνει και εκείνος, καθότι η Σάρα είναι καλό γκομενάκι προφανώς, και πάμε παρακάτω.
Ξημερώνει χωρίς πολύ περίεργα συμβάντα εκτός καναδυο τριών περιέργων ονείρων.
Αλλά ας ήταν μόνο αυτά...
Σε λίγο τα ποτάμια που πάνε μια πάνω μια κάτω, ο δρόμος που δείχνει να τους πηγαίνει σε κύκλους, οι διαρκείς υποψίες και τα ΠΟΛΥ περίεργα που αρχίζει η Σάρα να βλέπει, δείχνουν ότι τα όνειρα της νύχτας ήταν απλά μια ήπια και ομορφούλα εισαγωγή του τι θα επακολουθήσει...

Λεπόν, για να ξεκαθαρίσουμε κάτι εξ αρχής, γιατί έχω δει την ταινία να τρώει τόσο θάψιμο, που έκατσα να την δω με βαριά καρδιά.
Αλλά καθ 'οδόν αναρωτιόμουν γιατί. Το τρέϊλερ, δεν είδα να με παραπέμπει σε ταινία που θα τρελλαθώ στις τζαμπσκεριές. Ούτε με προδιάθεσε για μια αμιγώς ταινία "τρόμου".

Μου φάνηκε σαν μεταφυσικό θρίλλερ, και τελικά απεδείχθη ότι αυτό ακριβώς ήταν.

ΔΕΝ είναι ταινία με φαντάσματα που θα σου πετάγονται κάθε τρείς και πέντε πίσω απο τις μολόχες. Δεν είναι καμμιά σπλαττεριά, που θα ρέει το αίμα ως έρρεε ο οίνος σε Ρωμαϊκό όργιο.
Είναι ένα μεταφυσικό θρίλλερ.
Τι σημαίνει αυτό?
Οτι έχει φυσικά το μεταφυσικό στοιχείο του, η
παραφιλολογία περί Γιούρει και λοιπών φαντασμάτων είναι σαφής εξ αρχής, αλλά το σενάριο ΕΞ ΑΡΧΗΣ επιμένει στο εξής που διάφοροι έχουν επαναλάβει στη Σάρα:

Ό,τι δεις στο δάσος, ΔΕΝ ξέρεις ποτέ αν είναι αλήθεια ή αποκύημα της φαντασίας σου.

Με αυτό στο μυαλό, που το σενάριο το έχει κάνει πολύ παραπάνω από σαφές εξ αρχής, η θριλλεριά παίρνει άλλη μορφή, αυτά που βλέπεις δεν ξέρεις ούτε εσύ ούτε η πρωταγωνίστρια αν είναι αληθινά ή όχι, και αγνοείς το τι θα γίνει, πλάθοντας πιθανά σενάρια.
Κάπου σε αυτό το σημείο, δίνουμε και μια εύφημο μνεία στην Natalie Dormer, που την γνωρίσαμε και αντιπαθήσαμε στο Game of Thrones ως Margaery Tyrell.

Υφος #14. Υποψιασμένη αλλά με άγνοια κινδύνου.

Και ενώ εκεί ο ρόλος είναι σχετικά απλός χωρίς να της δίνει και ευκαιρίες, εδώ είναι αρκετά πιο πολύπλοκος, και τος φέρνει εις πέρας υπέροχα.
Οι υπόλοιποι δεν μας ενδιαφέρουν ιδιαίτερα μιας και οι δίδυμες είναι το κεντρικό σημείο γύρω από το οποίο περιστρέφεται όλη η ταινία.
Βρήκα την ταινία με εξαιρετικό ρυθμό, με συνεχή δράση, με ανοίγματα ακριβώς εκεί που θα έπρεπε να υπάρχουν, με υπέροχη εικόνα, και εξαιρετική διεύθυνση φωτογραφίας.
Παίρνει 5/5 λοιπόν?
Όχι. Με τίποτα.
"Περκέ?" ακούω να φωνάζετε από τη γαλαρία...

Συνεχίζω με μια ευμεγέθη παρένθεση για τον τόπο του εγκλήματος...
Ο παραγωγός David Goyer, παθιάστηκε με το δάσος Αοκιγκαχάρα, και του φάνηκε περίεργο που δεν γυρίστηκε ποτέ ταινία τρόμου με θέμα τα όσα γίνονται στο δάσος.
Άρχισε λοιπόν να ψάχνει στοιχεία και να αναπτύσσει σενάριο για μια τέτοια ταινία και το The Forest είναι το αποτέλεσμα αυτής της προσπάθειας.
Γιατί αυτό το δάσος υπάρχει και είναι αληθινότατο, και είναι όντως τόπος που λαμβάνουν χώρα εκατοντάδες -μάλλον- αυτοκτονίες κάθε χρόνο.
Μόνο το 2003 105 άτομα έδωσαν τέλος στη ζωή τους εκεί ξεπερνώντας τους 54 της προηγούμενης χρονιάς.
Κάπου εκεί, η Ιαπωνική κυβέρνηση σταμάτησε να δίνει στοιχεία για τον ετήσιο αριθμό θανάτων, αλλά υπολογίζεται ότι το 2010, 200 άτομα περίπου μπήκαν στο δάσος, αλλά μόνο τα 150 ξαναβγήκαν.

Η αληθινή ταμπέλα που παροτρύνει να σκεφτείς το τι αφήνεις πίσω,
να μην αναβεις φωτιά πριν αυτοκτονησεις, να μην φέρνεις κεφτεδάκια
και τεμπούρα απο το σπίτι και να μην κανεις σκουπίδια.

Η Ιαπωνική κυβέρνηση απαγορεύει ρητά τις λήψεις μέσα στο δάσος. Και αυτό γιατί (όπως λέει και στην ταινία την ίδια) από καιρού εις καιρόν γίνονται εξορμήσεις από δασοφύλακες και εθελοντές, για να βρουν πτώματα αυτόχειρων. Δεν θα ρισκάριζαν λοιπόν το να τα βρει πρώτα ένα κινηματογραφικό συνεργείο. Το Αοκιγκαχάρα αναπαραστήθηκε στην Σερβία, στο δάσος που βρίσκεται στις παρυφές του όρους Τάρα.
Εχοντας δει την ταινία πάντως, και κοιτώντας φωτογραφίες του πραγματικού Αοκιγκαχάρα, οι ομοιότητες σε ατμόσφαιρα είναι τεράστιες.
Λείπει μόνο η ταμπέλα που βρίσκεται στην είσοδο του ιαπωνικού δάσους, που παροτρύνει τους εισερχόμενους εν δυνάμει αυτόχειρες να ξανασκεφτούν τους λόγους που τους οδήγησαν εκεί, όπως και την οικογένειά τους και όσους ίσως αφήσουν πίσω.
Δεν είναι τυχαίο ότι οι περισσότερες αυτοκτονίες γίνονται τον Μάρτιο, που είναι και το τέλος του οικονομικού έτους στην Ιαπωνία...
Τέλος παρένθεσης και επανερχόμαστε στην ταινία.

Σκηνοθέτης και πρωταγωνιστές, κοιτάνε ένα πτώμα.

Ο Σκηνοθέτης Jason Zada, παρότι πρωτοεμφανιζόμενος σε μεγάλου μήκους ταινία, τα πήγε εξαιρετικά. Σε ρυθμό και ατμόσφαιρα ήταν πολύ καλός. Η διαρκής απειλή που σε συνοδεύει στην ταινία είναι εμφανέστατη, παρότι υποβόσκουσα και "μυστήρια".
Ένσταση που βρήκα στη σκηνοθεσία ήταν μία μόνο.
Αισθάνθηκα ότι δεν εκμεταλλεύθηκε όσο θα μπορούσε το χώρο.
Το δάσος το ίδιο, καθότι υπέροχο και μυστήριο, ήθελε μια πιο "καλλιτεχνική" ίσως προσέγγιση. Μου λείψανε πιο γενικά πλάνα δάσους, περισσότερος χώρος να γεμίσει το μάτι, και αισθητικά, η ταινία απαιτούσε όσο καμμιά άλλη εναέρια γενικά πλάνα από drone.
Όμως γιατί δεν παίρνει καλύτερο βαθμό?

Γιατί τελικά, δεν ήταν αρκετά πρωτότυπη για να "σου μείνει"
Ενώ ήταν πολύ καλά εκτελεσμένη από όλους, δεν παύει να είναι λίγο "χλιαρή"

Ενσταντανέ που θυμίζει την αφίσα του Green Inferno αλλά κατά λάθος.

Δεν έχει αυτό το "κάτι" που θα την κάνει να ξεχωρίσει από το σωρό.
Οπότε, ενώ κατά βάση διαφωνώ με αυτούς που την έθαψαν, καταλαβαίνω και το γιατί το έκαναν. Απλά πιστεύω ότι το παράκαναν.
Η ταινία έκανε πρεμιέρα στις 8 Ιανουαρίου στις ΗΠΑ και αλλού, αι αναμένεται στις Ελληνικές αίθουσες στις 26 Φεβρουαρίου.
Αν περιμένετε να δώσετε τα καλά σας λεφτάκια μόνο σε ΠΟΛΥ καλές ταινίες για να τις δείτε στον κινηματογράφο, ίσως θελήσετε να την αποφύγετε. Στο πανί όμως, το υπέροχο τοπίο του δάσους, σίγουρα θα σας αποζημιώσει για ό,τι άλλο δεν σας αρέσει στην ταινία. Οπότε ίσως και να πρέπει να το τολμήσετε.

Οχι δεν παίζει τίποτα. Ούτε αστράγαλος βασικά. Αλλά πρωταγωνιστεί η Natalie Dormer, της οποίας τα βυζγιά είδαμε στο Game of Thrones. οπότε πιστοί στο ραντεβού με την έγκυρη ενημέρωσή σας, σας τα υπενθυμίζουμε από κει, μην τα ξεχάσετε.

Κατακλείδα. Η ταινία μ'άρεσε προσωπικά.

Εισέλθετε με ιδικήν σας ευθύνην
και μόνον με παπούτσια σπόνσορα.

Αλλά μ'άρεσε με τις εξής ιδιομορφίες: Δεν πρόκειται να την ξαναδώ, και ξέρω ότι δεν είδα κάτι που σκίζεται στην πρωτοτυπία. Αλλά δεν αισθάνθηκα καθόλου ότι έχασα το χρόνο μου. Οι αντιρρήσεις που είδα από κόσμο που δεν του άρεσε η ταινία, ήταν ότι δεν τρόμαξαν.
Προσωπικά, μετά από τριάντα χρόνια βλέποντας ταινίες τρόμου, ξέρω εξ ' αρχής ότι δεν πρόκειται να τρομάξω με τίποτα, οπότε επικεντρώνομαι στην ατμόσφαιρα και στο σενάριο και τα συναφή.
Αυτή η ταινία λοιπόν με ικανοποίησε σε αυτούς τους τομείς, απλά όχι τόσο που να την βάλω σε κανα πάνθεον καλών ταινιών, ή έστω να την ξαναδώ.
Προτείνεται ως πρώτη ταινία από δύο ή τρείς σε ένα βράδυ, ως καλή εισαγωγή, με συνοδεία ποπ κορν και γαριδακίων, αφήνοντας τα σουβλάκια ή την πίτσα για το Main Event αργότερα.