Dementia (2015)

Σκηνοθέτης: Mike Testin

Συγγραφέας: Meredith Berg

Παίζουν: Gene Jones, Kristina Klebe, Hassie Harrison, Peter Cilella

Χώρα: ΗΠΑ

Release: 2016

Runtime: 90 mins

Ο Τζώρτζ, είναι ένας γηραιός, όχι και τόσο συμπαθητικός κύριος. Δείχνει ολίγον δυσκοίλιος και παλιοκαθήκης για να είμεθα ακριβείς. Παρόλα αυτά του το συγχωρείς, γέρων είναι, πόσο ακόμα θα ζήσει λες...
Ο Τζώρτζ λοιπόν, έχει έναν Υιό, τον Τζέρρυ, και μια 18χρονη εγγόνα, την Σέλμπυ, την οποία έχει να την δει από τότε που χρειαζόταν ξεσκάτιζμα. Οχι, δεν είναι και η τέλεια αγαπημένη οικογένεια. Ο Τζέρρυ δεν θέλει πολλά πολλά μαζί του.
Ελα όμως που ο Τζώρτζ εμφανίζει τα πρώτα συμπτώματα άνοιας.

Ο Τζέρρυ λοιπόν, κουβαλιέται συνοδεία 18χρονης μινιφορούσας ξανθιάς κοράκλας να δει τι σκατά θα τον κάνουν.

Είμαι Νοσοκόμα με ειδικότης την πρόκληση άνοιας.

Πάνω που σκέφτονται σε τί βρωμερό και ανήλιαγο υπόγειο να τον χώσουν, και ψάχνουν ιδρύματα για ξεμωραμένους κωλόγερους που βρίζουν μέχρι και τα πόμολα, πετιέται εκ του πουθενώς η Μισέλ.

Μια νοσοκόμα που έστειλαν αι κοινωνικαί υπηρεσίαι του Νοσοκομείου που νοσηλεύθηκε να τον τσεκάρει.
Η Μισέλ, προτείνει και εκείνη ίδρυμα, αλλά τους λέει ότι με ισόποσο μπαγιόκο μπορούν να του πάρουν νοσοκόμα που θα μένει σπίτι, και θα τον προσέχει στο φυσικό του περιβάλλον.

Αναθαρρεί ο Τζώρτζ γιατί σκέφτεται ότι η Μισέλ εννοεί κάτι τέτοιο:

Αλλά δε...

Τον εαυτό της εννοεί η Μισέλ.


Εγκαθίσταται λοιπόν, και σιγά σιγά, (τι σιγά, κατευθείαν...) αρχίζει να κλείνει τον Τζώρτζ μέσα και να τον χειρίζεται καταλλήλως. Του αφαιρεί δικαιώματα, τον κλείνει στο δωμάτιό του, τον κάνει να πιστεύει ότι έχει κάνει ένα σωρό πράγματα, που ενώ ο Τζώρτζ ΞΕΡΕΙ οτι δεν έχει κάνει, αλλα δεν μπορεί να είναι και σίγουρος κιόλας, λόγω άνοιας.
Είναι εμφανές, ότι η Μισέλ, έχει κάποιο λόγο που βρίσκεται εκεί, και κάποιο σχέδιο...

Λοιπόν, η περίληψη της υπόθεσης κρατήθηκε μικρή για δύο λόγους. Αφενός μου είπαν οτι κάνω σπώηλερ, και αφετέρου δεν εχεις κάτι άλλο να γράψεις. Βλέπω δύο πράγματα πριν γράψω την περίληψη: Την υπόθεση στο IMDb που μάλλον την κοιτάμε όλοι, και το τρέϊλερ. Δεν παρεκκλίνω απο αυτά, απλά ίσως τα γράψω λίγο πιο αναλυτικά.

Λοιπον, κούκο τριπλό αβολοντέ με μπαλλαντερ τις ντάμες. 20€ αβλεπί.

Στην συγκεκριμένη περίπτωση, αυτά ακριβώς σου λένε και τα δύο, και εσύ φυσικά σκέφτεσαι: ΜISERY. Tι άλλο να σκεφτείς?
Η ταινία βέβαια, δεν κάνει καμμιά προσπάθεια να σου κρύψει την ομοιότητα. Δεν θα μπορούσε άλλωστε.
Όπερ σημαίνει, ότι σε μπάζει στο θέμα πολύ νωρίς. Περνάει τις εισαγωγές και τις γνωριμίες με τους χαρακτήρες γρήγορα, και σε χώνει μέσα στο σατανικό σχέδιο της νοσοκόμας εκεί που άλλες ταινίες δεν θα είχαν τελειώσει κάν την εισαγωγή τους.
Αποτέλεσμα, να τσεκάρω χρόνο σε κάποια στιγμή που θεώρησα ότι είχαν περάσει 25 λεπτά αλλά ήταν τελικά 48!!!
Και αυτό το λέω για καλό. Γίνονται πράγματα, η δράση, ό,τι τύπου και αν είναι, τσουλάει ταχέως, και δε βαριέσαι.

Η έφαγα πολύ και έσκασε το στομάχι μου, ή με μαχαίρωσαν.

Μετά?

Μετά το ψιλοχάος.
Ξέρεις ήδη ότι θα δεις ένα Μισερικό θέμα. Κάποια έχει κάποιον κλεισμένο κάπου ας πούμε χοντρά χοντρά. Το ξέρεις από το τρέϊλερ.
Γίνεται εμφανές, (και από το τρέϊλερ πάλι ακόμα) ότι δεν είναι τυχαίο, δεν πέρναγε μια τρελλή νοσοκόμα από το σπίτι και μπήκε μπας και έχουν κανέναν με άνοια, κάποιος λόγος υπάρχει.
Περιμένεις λοιπόν, να σου δοθούν τα στοιχεία για να ανακαλύψεις το γιατί.
Λίγο πριν τα μισά της ταινίας, (αν όχι και πιο πριν) τα στοιχεία σου δίνονται, και το ψυλλιάζεσαι.
Προχωρώντας σιγουρεύεσαι, και επειδή ήταν τόσο, μα ΤΟΣΟ εύκολο, λες: "Δε γίνεται να είναι αυτό, θα υπάρχει κάποια ανατροπή"
Για να κρατηθούμε σπώηλερ φρή, δεν μπορούμε να πούμε παραπάνω.
Το βασικό κάκιστο της ταινίας είναι λοιπόν αυτό:
Ενώ η ταινία ξεκινάει δυνατά και σε μπάζει στο θέμα νωρίς, ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΚΑΜΜΙΑ ΜΑ ΚΑΜΜΙΑ ΚΛΙΜΑΚΩΣΗ από κει και πέρα.

Τζώρτζ, μας τελείωσαν τα κρόμμια, οπότε τον γάτο δεν
τον κάνουμε στιφάδο.  Θα στον κάμω λεμονάτο.

Δεν υπάρχει αγωνία, (όπως υπήρχε στο μίσερυ) Δεν μπορεις να ταυτιστείς με κανέναν χαρακτήρα γιατί ενώ δείχνονται, είναι παρ όλα αυτά απόμακροι και δεν ξέρεις αρκετά γι΄αυτούς.
Δεν υπάρχει φόβος, όχι βέβαια όπως σε μια ταινία αμιγώς τρόμου, αλλά τύπου αγωνίας, αυτό που σε κάνει να σφίγγεις το ποτήρι με το Τζίν τόνικ λίγο πιο δυνατά, και αυτό γιατί πάλι, υπάρχει αδυναμία ταύτισης με κάποιον χαρακτήρα.
Είσαι σε φάση: "και να τον κάνει φιλετάκια αλα κρέμ χέστηκα"
Με λίγα λόγια, το όλον είναι "λίγο". ΠΟΛΥ λίγο.

Σκηνοθέτησέ με. ΤΩΡΑ, Τι πα να πεί
"Ηθοποιός είσαι, εγώ θα σου πω πως θα τα πείς?"
Ο Δαλιανίδης είσαι?

Ο Σκηνοθέτης, έχει πείρα ως οπερατέρ και αυτή είναι η πρώτη του μεγάλου μήκους ταινία. Και ενώ δεν έχει κάνει κανένα "λάθος", δεν τον βοήθησε και το σενάριο για κάτι καλύτερο.
Η Συγγραφέας είναι επίσης πρωτοεμφανιζόμενη, και ίσως, η εταιρία παραγωγής, έπρεπε να δώσει το σενάριο σε κάποιον έμπειρο, για ένα τελικό ξεσκόνισμα, που θα ωφελούσε φοβερά.
Εδώ, φάνηκαν όλοι να στηρίζονται στον Gene Jones, στον αγαπημένο μας Γκουρού του Sacrament του Ti West, να βγάλει τον Όφι από την οπή. Αλλά χωρίς ικανό σενάριο.
Και τι εννοώ με αυτά τα περί σεναρίου?
Σκεφτείτε το Μισερυ. Και όσοι δεν το είδατε, να το δείτε ΤΩΡΑ ΑΜΕΣΩΣ.
Είσαι με τον άμοιρο συγγραφέα. Είσαι συνεχώς με το μέρος του. Συμπάσχεις μαζί του, γιατί δύο άτομα παίζουν, αναγκάζεσαι σχεδόν να διαλέξεις πλευρά. Μπορει να μην ξερεις τίποτα γι αυτόν, να μην ξέρεις αν ήταν καλό παιδάκι μικρός αλλά δε σε νοιάζει. Υποφέρει και εσύ μαζί του, γιατί δείχνεται και αναλύεται επαρκώς στην ταινία.
Εδώ, παρά τις προσπάθειες του Gene Jones, που είναι εμφανείς, δεν συμπάσχεις.
Κατά συνέπεια η όποια αγωνία πάει σταδγιάλα.

Ρε παππού, σε όλη την ταινία με έχουν με ένα μίνι να ψάχνω.
ΤΙ ΨΑΧΝΩ γαμω το φελέκι μου μέσα?

Και οι προσπάθειες για ένα παράπλευρο θριλλερικό στοιχείο με την μινιφορούσα εγγόνα που ψάχνει να καταλάβει τι τρέχει στα γύφτικα, πέφτουν χάμω, γιατί έρχονται αργά και εκεί που ήδη έχουμε βαρεθεί ελλείψει κλιμάκωσης.
Ακόμα και η Kristina Klebe, στο ρόλο της νοσοκόμας μου φάνηκε λίγη. Την είδαμε πέρσι σε ένα segment του Tales of Halloween, αλλά εδώ, μου φάνηκε σαν να μην είχε σαφή περιγραφή του χαρακτήρα από τους δημιουργούς και την άφησαν στην τύχη της. 
Όπως και όλους.

Τίποτα κι εδώ, οι πρώτες ταινίες του 16' φαίνεται να είναι όλες PG-13, και δεν έχουν ούτε αίμα ούτε δέρμα προς τέρψιν του φιλοθεάμωνος κοινού. Οι πιο ανωμαλάρες από σας θα πρέπει να περιμένουν τα ρηλής του Μαρτίου για να δουν κανα Βυζί σε ταινία τρόμου. 


Αλλά επειδή αναφέραμε σε διάφορα σημεία την μινιφορούσα εγγόνα, την πολύ όμορφη Τεξανή Hassie Harrison, (παρότι ολίγον βλαχόφατσα, αλλά κανείς δεν είναι τέλειος...) και πιστοί στην έγκαιρη και έγκυρη ενημέρωσή σας, σας παραθέτουμε μια φωτό της από τον λογαριασμό της στο Φέηζμπουκ, με ένα πουλί σχεδόν στο στόμα.

Χαρείτε ανωμαλάρες.

Κατακλείδα: Οχι. Δεν μας άρεσε. Ενα σενάριο που ξεκινάει από κάπου που ξέρουμε, συνεχίζει εκεί που είναι αυτονόητο, και καταλήγει ουσιαστικά σε αυτό που έχουμε καταλάβει πριν κλείσει το μισό της ταινίας.
Απολύτως προβλέψιμη, χωρίς φαντασία, χωρίς κάποια αλλαγή της τροπής που να σε κρατάει, και παντελώς χωρίς κλιμάκωση μετά την πρώτη γκαζιά.
Είναι σαν να ξεκινάς από το φανάρι με πρώτη, να γκαζώνεις στις 7000 στροφές τάχιστα, το μοτέρ να στριγγλίζει, αλλά εσύ πηγαίνεις με μόνο 90 χιλιόμετρα την ώρα, παρότι αν ακούς το μοτέρ νομίζεις ότι πας με 800. 
Και παραμένεις εκεί μέχρι το επόμενο φανάρι.
Δεν παίρνει χειρότερο βαθμό, μόνο από τις καλές ερμηνείες, που και πάλι δεν είναι κάτι το ιδιαίτερο, απλά σώνουν την ταινία από την καταβαράθρωση.
Συμβουλή: Αστε το και ξαναδείτε το Misery.
Είναι σίγουρο ότι θα ανατριχιάσετε ξανά, όπως την πρώτη φορά.