Backtrack (2016)

Σκηνοθέτης: Michael Petroni

Συγγραφέας: Michael Petroni

Παίζουν: Adrien Brody, Sam Neill, Robin McLeavy

Χώρα: Αυστραλία

Release: 2016

Runtime: 90 mins

Καταλληλότητα:

ΗΠΑ: R

Βρεττανία: 15

Ν. Κορέα: 15

Ο Πήτερ είναι Ψυχολόγος Αυστραλίας. (Κάτι σαν το Κόρν Μπήφ Αυστραλίας αλλά ακούει περισσότερο) Και πρέπει να είναι και καλός γιατί σκίζεται σε απανωτά ραντεβού. Όμως τον βαραίνουν οι ιστορίες την ασθενών του. Εκμυστηρεύεται τα βάρη του στον φίλο και συνάδελφό του Ντάνκαν.
Κάτι πολύ περίεργο όμως αρχίζει να συμβαίνει...
Εμφανίζεται από καιρού εις καιρόν μια μικρή στο γραφείο του, η Ελίζαμπεθ. Και έτσι όπως εμφανίζεται στα καλά καθούμενα, εξαφανίζεται κιόλας, πριν προλάβει να καταλάβει ο Πήτερ τι συμβαίνει.

Δέθ.. Οι θταγόνεθ τηθ βροχήθ θτο ντδάμι, τθουλάνε προθ τα κάτου...

Τον βασανίζουν δυο βαριές προσωπικές ιστορίες. Η μιά έχει να κάνει με τον χαμό της κόρης του μερικά χρόνια πριν, και άλλη μιά, παλιά, από τότε που ήταν παιδί. Για εκείνη δεν έχει μιλήσει ποτέ σε κανένα.
Ανακαλύπτει σιγά σιγά ενα κοινό σημείο σε όλους του τους ασθενείς.
Είναι όλοι νεκροί.
Οι ασθενείς του είναι όλοι φαντάσματα.
Ακόμα χειρότερα, η έρευνα αποκαλύπτει ότι όλοι τους έχουν πεθάνει την ίδια μέρα, 12 Ιουλίου 1987.
Με κάποιο τρόπο, προφανώς συνδέονται όλα.
Οι νεκροί του ασθενείς, η μικρή Ελίζαμπεθ, η νεκρή του κόρη, και το μυστικό που κουβαλάει από τα παιδικά του χρόνια.
Οι υποψίες και ανησυχίες του, τον οδηγούν πίσω στο πατρικό του σπίτι, πίσω στον πατέρα του με τον οποίο δεν είχαν ποτέ καλές σχέσεις.
Σιγά σιγά το πάζλ αρχίζει να παίρνει μορφή, και δεν είναι καθόλου ευχάριστη...

Διαβάζεις την υπόθεση, βλέπεις το τρέϊλερ, και σου 'ρχεται στο μυαλό -τι άλλο?- η 6η αίσθηση.
Λογικό και αναμενόμενο. Ολο λέμε ότι και στο σινεμά και στη λογοτεχνία, σπάνια υπάρχει παρθενογέννεση. Η 6η αίσθηση ήταν μια απο τις λίγες περιπτώσεις παρθενογέννεσης όμως. Και μπορείς μεν να πάρεις το κυρίως θέμα, αλλά όχι όπως εκεί. Πρέπει να το διανθίσεις να το εμπλουτίσεις, και να προσθέσεις διαφορετικές ανατροπές.

Θα τα κάψω, τα ρημάδια αποκομματά μου...

Δεν σπωηλεριάζω. Δεν σας λέω ότι είναι το ίδιο, δεν είναι εξάλλου. Αλλά εμένα εκεί πήγε το μυαλό μου. Περίμενα να δω πού και αν θα διαφοροποιηθεί.
Εν τέλει, πρόκειται για ένα μεταφυσικό θρίλλερ. Όχι για μια ιστορία με φαντάσματα.
Τα πλάς της ταινίας?
Η παρουσία του Adrien Brody και του Sam Neill φυσικά.
Αν και ο τελευταίος έχει μικρότερο ρόλο απ όσο θα ήθελα. Τα τελευταία χρόνια όμως, έχει πάντα μικρότερο ρόλο απ όσο θα ήθελα, όπου και αν τον έχω δει.

Ολοι σου οι ασθενείς είναι φαντάσματα?
Και ποιός πληρώνει τους λογαριασμούς τους βρε μαλάκα? Πως ζείς?

Βάλτε τον ρε παιδιά να πρωταγωνιστήσει σε καμμιά ταινία. Τόσα χρόνια έχουμε να τον δούμε πρωταγωνιστή. Πόσες φορές πια θα δούμε το In the Mouth of Madness? Το 'χουμε λιώσει.
Η Ιστορία είναι καλή.
Το σενάριο είναι καλό, το θριλλερικό μπλέξιμο καλό, η ανατροπή καλή, οι ηθοποιοί καλοί, οι ερμηνείες τους καλές, το τοπίο καλό, η διεύθυνση φωτογραφίας καλή, η σκηνοθεσία καλή.
Σεναριακά ελαττώματα υπάρχουν.
Το τρέϊλερ σου έχει ήδη πεί πολλά, ίσως πάρα πολλά, περισσότερα απ όσα θα έπρεπε.
Οπότε περιμένεις το παρακάτω, το οποίο είναι λιγότερο απ όσο περιμένεις, καθ ότι ξέρεις ήδη πολλά από το τρέϊλερ.

Θα σε φάω πούστη Ρίτσαρντ Γκήρ.
Θα παίξω ΟΛΗ την ταινία με ΕΝΑ ύφος!!!

Αυτό βέβαια δεν καθιστά την ταινία κακή, μόνο φλύαρο το τρέϊλερ.
Το κακό είναι στην ανάπτυξη των χαρακτήρων.
Ενα μεταφυσικό θρίλλερ, είναι συνήθως ψυχολογικό. Στηρίζεται λοιπόν στην ανάπτυξη των χαρακτήρων.
Εδώ, άπαξ και το δείτε, θα σκεφτείτε και εσείς όπως κι εγώ ότι ο ρόλος του Σαμ Νήλ έπρεπε και να είναι μεγαλύτερος και να τον εκμεταλλευθούν περισσότερο, ο ρόλος της Όμορφης Μπατσούλας Robin McLeavy επίσης μεγαλύτερος για να δικαιολογούνται κάποιες αντιδράσεις, και τελικά ο ρόλος του πρωταγωνιστή, όχι μεγαλύτερος -όλο το έργο πάνω του είναι- αλλά βαθύτερος.
Ο Adrien Brody είναι ένας άριστος ηθοποιός, δεν το 'χει τζάμπα το χρυσό αγαλματάκι πάνω από το τζάκι. Εδώ όμως, φόρεσε το ύφος του ανήσυχα σκεπτόμενου επιστήμονα, και πορεύτηκε σε όλη την ταινία. Αλλά δεν φταίει αυτός.
Το λάθος είναι σεναριακό.

Η κατακλείδα: Η ταινία δεν είναι καθόλου κακή. Κανείς δεν νομίζω να πει ότι έχασε το χρόνο του βλέποντάς την. Αλλά κανείς δεν θα την θυμάται και μια βδομάδα αργότερα. Δεν είναι ταινία που σου μένει, παρότι θα είχε όλα τα εχέγγυα για να γίνει.

Να σου πώ μανάρι, πέσαμε που πέσαμε έτσι, να σου ρίξω κι έναν?

Το θέμα της παρότι "σχετικά φορεμένο" δεν είναι καθόλου μα καθόλου κακό, οι ερμηνείες είναι καλές, η σκηνοθεσία επίσης.
Αλλά πουθενά δεν καταφέρνει να υψωθεί πάνω από τη μετριότητα.
Λέγοντας αυτό, εννοώ ότι παρότι αμιγώς Αυστραλιανή παραγωγή, με ηθοποιούς από την ευρύτερη Ωκεανική περιοχή (Αυστραλούς και ΝεοΖηλανδους δηλαδή) εκτός του πρωταγωνιστή, στοχεύει και συγκρίνεται με χολλυγουντιανές παραγωγές, όχι στο καλό σημείο, δηλαδή το επίπεδο παραγωγής, (παρότι είναι μια χαρά) αλλά στην εύπεπτη μετριότητα για ευρύ κοινό.
Προτείνουμε να την δείτε πάντως, είτε ως πρώτη ταινία όταν έχετε να δείτε δυο τρείς, είτε ως κάτι "ελαφρύ", όταν έχετε ήδη φάει πολύ αίμα από κάποιες άλλες.
Επαναλαμβάνω λοιπόν:
Καλή σε όλα, αλλά σε μια χρυσή μετριότητα, χωρίς κάτι να ξεφεύγει από το μέσο όρο.
Και τέτοιο ακριβώς βαθμό παίρνει.