Σκηνοθέτης: Mickey Keating
Συγγραφέας: Mickey Keating
Χώρα: ΗΠΑ
Release: 2016
Runtime: 78 mins
Λοιπόν, εδώ θα το πάμε με το κατά IMDb ευαγγέλιο. Δηλαδής το τι γράφει κεί. Το οποίο είναι : "A lonely girl's violent descent into madness." Μετάφραση: Η βίαια κάθοδος μιας μοναχικής κοπέλας προς την τρέλλα.
Και αυτό είναι όλο. Το διαβάζεις δηλαδή, και λες: "Ωχ μάγκα μου. Τέχνη ναούμ..."
Βλέπεις και το τρέϊλερ όμως, και αντιλαμβάνεσαι καναδυό στοιχεία ακόμα.
 |
| Dahlin' θα πλένεις θα σφουγγαρίζεις όσο εγώ θα το ξύνω. |
 |
| Μάλιστα κυρία. Πού ειναι το δωμάτιο κλασίματος να τοποθετήσω τις μέντες? Είναι σκιαχτικά εδω... |
Το σπίτι έρημο, σκιαχτικό ένεκα της ερημιάς που το διακατέχει, αλλά όχι κατά τον συνηθισμένο τρόπο των ταινιών τρόμου.
Επικεντρωμένοι εμείς στην κοπελιά, παρακολουθούμε αυτό που ακριβώς περιγράφει το IMDb στην φτωχή του περιγραφή.
Τέλος περιγραφής υπόθεσης, το τράβηξα όσο μπορούσα.
Η ταινία είναι ασπρόμαυρη. Άλλος ένας λόγος αποφυγής για όσους ανασκίρτησαν αρνητικά όταν είδαν την λέξη "τέχνη".
Είναι επίσης απολύτως και αποκλειστικώς ψυχολογική. ΟΛΟΚΛΗΡΗ η ταινία είναι επικεντρωμένη στην πρωταγωνίστρια, της οποίας το όνομα αγνοούμε πανηγυρικά και η μόνη αναφορά στο πρόσωπό της έρχεται με την λέξη Darling καναδυο φορές από την γκεσταρικούσα Sean Young.
Η οποία πρωταγωνίστρια όμως, η Lauren Ashley Carter, που θυμόμαστε από το Pod (2015) και το Jug Face (2013), είναι ΕΚ-ΠΛΗ-ΚΤΙ-ΚΗ.
 |
| Κοιτάω δεξιά... |
 |
| Κοιτάω αριστερά... |
ΟΛΟ το έργο είναι πάνω της, παίζει σε ΟΛΕΣ τις σκηνές, και αποδίδει το ρόλο ΕΞΑΙΡΕΤΙΚΑ, τραβώντας σε μέσα στην διαρκώς αυξανόμενη της παράνοια.
Σαν είδος, το σενάριο θα το κατέτασσα στα θρίλερ μυστηρίου. Δεν υπάρχει ουσιαστικός τρόμος πουθενά, το όλον είναι ψυχολογικό έτσι κι αλλιώς.
 |
| Κοιτάω και στο κέντρο... |
Αλλά το θέμα είναι το εξής: Σεναριακά η ταινία προσπαθεί να σε τραβήξει προς διάφορες κατευθύνσεις αρχικά, και το καταφέρνει να σου χτίσει μια ανυπομονησία στο τι θα συμβεί μετά. Αλλά τίποτα δεν παίζει ουσιαστικότερο ρόλο απο τις αντιδράσεις της πρωταγωνίστριας. ΟΛΟ το θέμα είναι αυτή και το πώς βλέπει το εκάστοτε θέμα. Κατά συνέπεια σε τραβάει στα μάτια της και δεν σε νοιάζει τίποτα άλλο.
Ο Mickey Keating έχει επίσης σκηνοθετήσει το Ritual (2013), και το πολύ καλό παρότι εξαιρετικά φτηνό και ιντυ, Pod το 2015.
Εδώ σύμφωνα με τα δικά του λεγόμενα, αποφασίζει να αποδώσει ένα φόρο τιμής στον Roman Polanski των τελών του 60, με μια ασπρόμαυρη ψυχολογική εξτραβαγκάντζα.
 |
| ΕΜΕΝΑ θα βλέπεις σε όλη την ταινία ΑΚΟΥΣ? ΕΜΕΝΑ ΚΑΙ ΜΟΝΟ ΕΜΕΝΑ. |
Και το καταφέρνει μέχρι κεραίας.
Η ταινία διακρίνεται από συνεχείς αναχρονισμούς άνευ ουσίας.Σπίτι, και ρούχα πρωταγωνίστριας παραπέμπουν σε δεκαετία του 20'. Εκτός μιας σκηνής όπου παραπέμπουν σε δεκαετία του 60. Τα ρούχα του ελάχιστα εμφανιζόμενου πρωταγωνιστή όπως και το μαλλί του παραπέμπουν σε 80'ς, και όλα αυτά όταν στο δρόμο σε καναδυό σκηνές βλέπουμε μια χαρά σύγχρονα αυτοκινητάκια στο δρόμο.
 |
| Περπατώ εις το διαολάδρομο... |
Δεν έχω κάτι άλλο να πω, για να μην αποκαλύψω πράγματα, όχι για την υπόθεση, γιατί δεν είναι εκεί το θέμα της ταινίας, αλλά για την ατμόσφαιρά της που οφείλετε να ανακαλύψετε μόνοι σας.
 |
| ΝΑΙ, μέχρι και εδώ παίζω, και ΝΑΙ, με αυτό το μαλλί ΠΑΛΙ. |
Η ταινία, όπως γίνεται συνήθως, έκανε την γύρα της στα φεστιβάλ πέρσι, και κατέληξε να αναμένει κανονική διανομή φέτος, παρότι είναι ήδη διαθέσιμη στα γνωστά σημεία "διανομής"
Επιπρόσθετος λόγος να δείτε την ταινία, είναι αν κρατάτε κάποιου είδους αρχείο με το που ακόμα θα κάνουν γκεσταριλίκια η Sean Young και ο Larry Fessenden!!!
Προχωρώ λοιπόν στην αναπόφευκτα προειδοποιητική κατακλείδα:
Ω ΡΕ ΜΑΓΚΑ ΤΕΧΝΗ ΝΑΟΥΜ... Πρέπει να το έχετε υπ όψιν σας. Όσοι είδατε ταινίες του 60, βαθύτατα και απόλυτα ψυχολογικές και σας άρεσαν, δείτε το. Όσοι δεν ενδιαφέρεστε για jump scares και χολλυγουντιές αλλά για ατμόσφαιρα, δείτε το. Όσοι είστε οπαδοί του παλαιού Πολάνσκι, δείτε το.
 |
| Για κάποιο λόγο, αυτό το συγκεκριμένο κάδρο, μου θύμισε Μωρό Της Ρόζμαρι. Γιατί? Ε? |
Οσοι περιμένετε σεναριακή συνοχή, αποφύγετέ το. Οσοι περιμένετε σενάριο με ανατροπές και τρομάγματα, αποφύγετέ το. Οσοι περιμένετε να βγάλετε γενικώς νόημα αποφύγετέ το, παρότι το θέμα είναι απλό και στρωτό. Απλά η βάση δίνεται αλλού.
Προσωπικά? Το λάτρεψα. Και το λάτρεψα κατα έναν προσωπικά ίσως περίεργο τρόπο. Είναι ταινίες που τις λατρεύεις τόσο που μόλις τελειώνουν θες να τις ξαναδείς. Αντε την επομένη. Αυτό εδώ το λάτρεψα όπως είχα λατρέψει και το Reservoir Dogs, που το είδα όταν βγήκε, με συνεπήρε τόσο, το λάτρεψα και δεν το ξαναείδα ποτέ μα ποτέ. Επίτηδες. Γιατι την δεύτερη και την τρίτη φορά, η αρχική σου εντύπωση και ενθουσιασμός ξεφτίζει. Και αυτές οι δύο είναι ταινίες που ΔΕΝ θέλω να ξεφτίσει αυτή η εντύπωση. Σαν μια μοναδική εμπειρία που είναι καλύτερα να μείνει χαραγμένη στην μνήμη έτσι όπως χαράκτηκε αρχικά, με όλη της την υπερβολή και έκπληξη. Λέγοντας αυτά, ξέρω ότι δεν θα αρέσει σε όλους. Συγκεκριμένα θα αρέσει σε λίγους. Και όχι, δεν εννοώ ότι θα αρέσει σε λίγους και "εκλεκτούς". Ίσως και να είμαστε οι πιο μαλάκες εμείς που θα μας αρέσει. Απλά ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΓΙΑ ΟΛΟΥΣ. Και παρότι έχω κάθε εμπιστοσύνη στον σκηνοθέτη ότι θα καταφέρει να σας συνεπάρει με την ατμόσφαιρά του και να σας κάνει να αγνοήσετε όλα μα όλα τα υπόλοιπα, δεν συμβαίνει ούτε πάντα, ούτε με όλους τους θεατές. 
Ένας σαφέστατος όμως λόγος για να δεις την ταινία, ακούει στο όνομα Lauren Ashley Carter, και αυτό ΔΕΝ επιδέχεται κριτικής. Μόνο για την υπέροχη κοντή, αξίζει να την δείτε.
Παρότι λοιπόν, έβαλα στην ταινία σχεδόν άριστα, ΔΕΝ την προτείνω ανεπιφύλακτα σε όλους.
Αλλά προτείνω ανερυθρίαστα σε όλους να την βάλουν απάνου, και να την ξεκινήσουν.
Αν δε σας πιάσει η ατμόσφαιρα στο πρώτο 25λεπτο, πετάχτε την και βρίστε με άνετα, ααρών και ααβάδιστα. Αν όμως σας πιάσει, θα σας αποζημιώσει.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου