The Invitation (2016)

Σκηνοθέτης: Karyn Kusama

Συγγραφείς: Phil Hay, Matt Manfredi

Παίζουν: Logan Marshall-Green, Emayatzy Corinealdi, Michiel Huisman, Tammy Blanchard, John Carroll Lynch

Χώρα: ΗΠΑ
Budget: $ 1,000,000

Release: 2016

Runtime: 100 mins

Καταλληλότητα:

Γερμανία: 16

Αυστραλία: 15

Σιγκαπούρη: 18

O Γουίλ, είναι στο αμάξι με το αλλόχρωμο γκομενάκι του την Κάριν. Πάνε στο Σεφερλή? Πάνε για Πατσά? Πάνε σε σουίνγκερζ Μπάρ? Οχι, πάνε στην πρώην σύζυγο του Γουίλ, την Ήντεν, που ξαναπαντρεμένη πλέον, μετά απο απουσία δύο ετών ποιός ξέρει που, έχει καλέσει όλη την παλιοπαρέα, συμπεριλαμβανουμένου και του πρώην, του Γουίλ, σε Ντίνερ πάρτι.
Πολιτισμός έ? Όχι μαλακίες.
Ο Γουίλ και η Ήντεν, χώρισαν αφού απομακρύνθηκαν -ίσως αναπόφευκτα- μετά τον απροσδόκητο θάνατο του μικρού τους γιου, σε οικιακό ατύχημα.

Μας φωνάξατε, ήρθαμε. Και μας κάτσατε σε ένα άδειο τραπέζι!!!
ΠΟΥ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΦΑΙ???

Ο Γουίλ, δεν είναι ακόμα καλά με το όλο γεγονός. Δεν το έχει ξεπεράσει, είναι ακόμα απόμακρος και καχύποπτος με τους πάντες.

Είμαι ο ειδικός στο θέμα. Φωνάζετέ με Γιάνη.
Επι τη ευκαιρία σας δείχνω και το ύψος του Αλέξη.

Η Ήντεν απο την άλλη, δυό χρόνια μετά, φαίνεται πλέον να μπορεί να συνεχίσει τη ζωή της, ειδικά με την βοήθεια του νέου συζύγου, του Ντέηβ, που κουβαλάει μια παρόμοια ιστορία απώλειας, μιας και οι δυό τους γνωρίστηκαν σε μια ομάδα υποστήριξης ενός ειδικού στο θέμα στο Μεξικό. (Ο ειδικός αυτός, θα προκαλέσει γέλια στους Έλληνες θεατές)
Ολοι οι παλιοί φίλοι φαίνεται να θεωρούν λίγο παράξενο το πόσο πολύ το έχει ξεπεράσει η Ήντεν, και το πόσο πολύ είναι ακόμα κολλημένος ο Γουίλ.
Ηντεν και Ντέηβ δείχνουν αναγεννημένοι, και γεμάτοι αγάπη. Αγάπη για την ζωή, το σύμπαν και τα πάντα, αγάπη για τον Προύιτ, έναν φίλο τους που γνώρισαν στην ομάδα υποστήριξης, και τον κουβαλήσανε ως ξεκάρφωτο στην συνένωση παλιών φίλων, και αγάπη για την Άννυ, την εμφανώς πειραγμένη νεοχίπισσα που κουβαλήσανε μαζί τους απο το Μεξικό, προφανώς για τις κρύες νύχτες του χειμώνα που το κρεββάτι δείχνει πολύ μεγάλο!!!

Αμφιβολίες Το μυαλό μου βασανίζουνε πολλές.
Αμφιβολιες τρελλές.

Ο Γουίλ δείχνει υποψιασμένος όμως.
Ηντεν και Ντέηβ, εξηγούν το τι έκαναν δυο χρόνια, το πού ήταν, και το πώς ξεπέρασαν τα προβλήματά τους. Εχουν φέρει και δυο φίλους τους απο την ομάδα υποστήριξης που δείχνουν το ίδιο αναγεννημένοι.

Ο Γουίλ όμως εξακολουθεί αν είναι υποψιασμένος. Κάτι τρέχει. Δεν είναι όλα αθώα.
Παρακολουθεί τον Ντέηβ να κλειδώνει αναίτια πόρτες, το σπίτι πλέον έχει κάγκελα παντού, και όλα του φαίνονται ύποπτα.

Είναι όμως έτσι?
Υπάρχει κάποιος άλλος λόγος που έχουν κληθεί όλοι εκεί στα καλά καθούμενα μετά απο δύο χρόνια?

Ή μήπως είναι όλα υποψίες ενός πλέον πειραγμένου από την απώλεια μυαλού?


Λοιπόν, ευθύς εξαρχής λέμε ότι η ταινία είναι ένα Θρίλλερ Μυστηρίου. ΟΧΙ τρόμου. Μην περιμένετε κανα αίμα, μην περιμένετε να τρομάξετε και αγωνία εκείνου του τύπου. Να περιμένετε ενα κλασσικότατο έργο μυστηρίου, παλαιού τύπου, βλέπε "Δέκα Μικροί Νέγροι" ας πούμε αλλά με ιδιαιτέρως σύγχρονου τύπου αφήγηση.

Μούπανε να κοιτάω απλανώς με υποψίες, αλλά εχω την αίσθησιν
ότι η σκηνοθέτις απλά γουστέρνει την μύτη μου.

Εχουμε λοιπόν, εν μέρει την κλασσική θεατρική συνταγή μυστηρίου. Πέντε ρόλοι σε ένα χώρο. Μόνο που εδώ είναι παραπάνω απο πέντε. Και υπάρχει λόγος.
Τα κλασσικά Θρίλλερ Μυστηρίου, δεν είναι ποτέ ψυχολογικά. Επικεντρώνονται στα γεγονότα και στο θριλλερικο τους μπέρδεμα, και οι χαρακτήρες, αν αναλυθούν, είναι μέσα απο τις πράξεις τους επι σκηνής, ή επι της οθόνης.
Εδώ όμως, ακολουθούμε συνέχεια το μυαλό του Γουίλ. Οχι μέσω αφήγησης τρίτου προσώπου κλπ, αλλά παρακολουθώντας τον. Και αφου ο ένας χαρακτήρας αναλύεται τόσο ωστε να μας παρασύρει στο να σκεφτόμαστε οτι σκέφτεται ή να αμφιβάλλουμε για ότι αμφιβάλλει, θα ήταν άτοπο οι άλλοι χαρακτήρες να είναι απλά κομπάρσοι. Εκτός αν ήταν κάμποσοι, ωστε να μην μας λείψει η ανάλυση. Και αυτό ακριβώς έγινε εδώ.
Ολόκληρη η αφήγηση της ταινίας, γίνεται νοηματικά "μέσα απο τα μάτια" του Γουίλ. Παρακολουθούμε εκείνον και τις δικές του σκέψεις. Αλλά με "κανονική" αφήγηση, χωρίς voice over τύπου Film Noir.

Λοιπόν ας παίξουμε. Μονόπολη? Τρίβιαλ? Ταμπού? Στρίπ πόκερ?
Θάρρος ή ρεβύθια?

Εκατσα να δω την ταινία χωρίς να έχω ιδιαίτερη όρεξη, αλλά με συνεπήρε λόγω αφήγησης.
Και λέγοντας αυτό, ξεκαθαρίζω οτι η δράση της κυλάει αργά. Ισως πολύ αργά για αρκετούς απο σας. Αλλά αν είστε του είδους, και δεν σας ενοχλούν οι ταινίες με αργή δράση, δεν θα σας ενοχλήσει. Δεν την βρήκα σε κανένα σημείο βαρετή, και ας μην γίνονταν συνέχεια πράγματα.
Το να ακολουθείς την σκέψη του ενός και μόνου χαρακτήρα, οδηγεί σε ένα τέτοιο σενάριο σε ανατροπές. Και εδώ υπάρχουν με το παραπάνω. Οχι ότι δεν είναι σαφές το θέμα, έως και κλισέ, αλλά δοσμένο έτσι, ώστε να βάζει το θεατή σε μια διαρκή αμφιβολία, όπως έχει και ο πρωταγωνιστής. Και το πέρα δώθε, δεν σταματάει.
Οι ερμηνείες αρτιότατες, η φωτογραφία επίσης αρτιότατη, η σκηνοθέτιδα παντού άρτια επίσης, ΕΙΔΙΚΑ στον τομέα διδασκαλίας των ηθοποιών της.
Η ταινία, λόγω και του ενος και μοναδικού χώρου και της ιδιαιτερότητας του σεναρίου και εν τέλει επειδή απλά μπορούσαν, γυρίστηκε συνεχόμενα. Πρώτα η πρώτη σκηνή, μετά η δεύτερη και πάει λέγοντας μέσα σε 20 μέρες, πράγμα που βοηθάει και ηθοποιούς και σκηνοθέτη στην διατήρηση της συνοχής απεριόριστα.

-Να σου πάρω μια πιπούλα?

-Σας παρακαλώ δεσποινίς. Τι είναι αυτά που λέτε?

-Μπορώ και χωρίς χέρια, θες να δείς?

-Αφήστε με κυρία μου, πρέπει να κάμω ενα σημαντικό τηλεφώνημα.

(Οι διάλογοι είναι αληθινοί, σε σχετικώς ελεύθερη μετάφραση)

Η Karyn Kusama, η σκηνοθέτις της ταινίας, είναι Αμερικανίς, και ΗμιΙαπωνίς όπως μαρτυράει και το επώνυμό της.
Την ξέρουμε απο το Jennifer's Body του 2009 αλλά κυρίως απο το Æon Flux του 2005.
H ίδια, ορκίστηκε μετά το τελευταίο οτι δεν πρόκειται να κάνει ξανά ταινία για μεγάλο στούντιο αν δεν έχει τον πλήρη δημιουργικό έλεγχο, μιας και το τελικό μοντάζ του Æon Flux έγινε από το στούντιο, αγνοώντας την γνώμη της πανηγυρικά, πράγμα που γίνεται κατά κόρον σε τέτοιες παραγωγές των 50 εκατομμυρίων πλάς.
Τούτη εδώ η ταινία, ανακοινώθηκε από το 2012, από την σκηνοθέτη και τον συγγραφέα και σύζυγό της. Η διαφορά είναι ότι είχαν ανακοινωθεί τα ονόματα των Luke Wilson και Zachary Quinto στους πρωταγωνιστικούς ρόλους, πράγμα που δεν συνέβη.
Η ταινία τελικά όμως συνέβη, σε παραγωγή της Gamechanger Films.
Η Ιδιαιτερότης της εταιρίας παραγωγής?
Είναι μια εταιρία, φτιαγμένη από Γυναίκες το 2013, που αναλαμβάνει παραγωγές μέχρι 2,000,000 δολλάρια, ασχέτως είδους, ΑΡΚΕΙ ο σκηνοθέτης ή ένας εκ των σκηνοθετών να είναι γυναίκα, και η ταινία να είναι αφηγηματική, όχι ντοκυμανταίρ ή πειραματική. Δεν παύει η εταιρία να θέλει να πάρει πίσω τα λεφτά της.
Η ταινία λοιπόν, ξεκίνησε την καθιερωμένη της γύρα πέρσι στα φεστιβάλ, όπου την είδε η Drafthouse Films, και την άρπαξε για περιορισμένη διανομή σε αίθουσες και ευρεία σε ψηφιακές πλατφόρμες, ξεκινώντας από τις 16 Απριλίου του 2016.


Μου άρεσε και μου άρεσε πολύ. Παρότι στην αρχή θεώρησα ότι θα είναι πολύ περισσότερο δράμα παρά κάτι άλλο, σύντομα αναθεώρησα και άρχισε να με ρουφάει η θριλλεριά.
Και δεν με άφησε μέχρι τέλους, παρότι ούτε το γενικότερό του θέμα είναι τόσο πρωτότυπο, ούτε η εκβασή του. Αλλά το λέμε συνέχεια. Αν έχεις να διαλέξεις μεταξύ μιας κακογυρισμένης ταινίας με πρωτότυπο σενάριο και μιας καλογυρισμένης, έστω και με κλισέ σενάριο, πάρε την δεύτερη.
Η Διαφορετική οπτική, μπορεί να σε αποζημιώσει ακόμα και σε ένα χιλιοπαιγμένο θέμα, ενώ η κακή ταινία, ακόμα και με ένα σουπερουάου γαμάτο σενάριο, θα είναι και πάλι κακή.
Και εδώ δεν έχουμε μια κακή ταινία, έχουμε μια από τις πολύ καλές, που θα μας μείνει και θα την βλέπουμε και ξαναβλέπουμε για έτη πολλά.
Και ζήσαμε εμείς καλά, και όσοι γλύτωσαν απο τους άλλους, καλύτερα.