Bleed (2016)

Σκηνοθέτης: Tripp Rhame

Συγγραφείς: Ben Jacoby, Tripp Rhame

Παίζουν: Chelsey Crisp, Riley Smith, Michael Steger, Lyndon Smith, Brittany Ishibashi, Elimu Nelson

Χώρα: ΗΠΑ

Budget: $ 575,000

Release: 2016

Runtime: 82 mins

Ο Μάτ είναι Δόκτωρας. Η Σάρα είναι το γυναικάκι του. Και μάλιστα γκαστρωμένον.
Εχουν μόλις μετακομίσει σε κωλοχώρι του κερατά, στη μέση του πουθενά ως συνήθως, και σχεδιάζουν να ξεγεννηθούνε οικιακώς.
Εχουν καλέσει για σουκού, τη φίλη της Σάρας, την Μπρί, η οποία καταφθάνει με τον νέο και πολλά υποσχόμενο γκόμενο, που τυγχάνει ψιλογνώστης της περιοχής καθότι έχει μεγαλώσει κει γύρω, λίγο πιο κάτω, μετά το χωράφι του Μπαρμπα Σέημους του κουφού, μετά τη λίμνη. Ναί. Εκεί. Περίπου.

Κοίτα ρε!!! Ιδιο σχήμα και χρώμα ακριβώς έχει το μπουκάλι.
Οταν γεννηθεί το παιδί να  της πούμε ότι αυτό είναι ο Πατέρας της.

Όμως καταφθάνει και το μαύρο πρόβατο της οικογενείας. Ο Αδερφός της Σάρας, Έρικ, επίσης κομπλέ με νέο γκομενάκι, και χωρίς φράγκο, καθότι είναι ένας ρεμπεσκιές, ένας τεντημπόης, ένας γιεγιές, ένας χίππης που σκάει το τρίφυλλο και το γυρνάει ακόμα και μέσα σε εκκλησία.
Επειδή είμαι γνωστός για την Λακωνικότητά μου, θα σκάσω το παραμύθιον άμεσα για να μη σας ζαλίζω με τις μαλακίες που εκτυλίσσονται στο πρώτο μισό της ταινιός.
Ο νεογκόμενος της Μπρί, αναφέρει καναδυό τοπικούς μύθους. Η ίσως και όχι τόσο μύθους. Για έναν καταδικασμένο σε ισόβια αιμοσταγή βιαστή ανηλίκων και δολοφόνο, που κάηκε ζωντανός σε μια φυλακή πιο πέρα, η οποία από τότε έμεινε ερείπιο και δεν ξαναχρησιμοποιήθηκε ποτέ.
Φημες φυσικά θέλουν τις χαμένες ψυχές των έγκλειστων να τριγυρνάνε σαν τις άδικες κατάρες τα βράδια...

Λοιπόν, εχω κάνει τρία τρίφυλλα, και εχω σνιφάρει 4 γραμμάρια κόκα.
Αν δεν δώ τώρα φαντάσματα, δεν θα δω ποτέ...

Ο Έρικ ανασκιρτά από χαρά, καθότι εκτός από την διαλογή ποιοτητών μαριχουάνας μέσω ενδελεχούς δοκιμής παρενεργειών, κυνηγάει και φαντάσματα.
Και αυτό από μικρός, μιας και με την Σάρα, ως μικρά παιδιά τα κυνηγούσαν εκείνα.
Έτσι διατείνεται τουλάχιστον προς έκπληξη του Μάτ, ο οποίος απορεί πως η γυναικουλίτσα του του έκρυψε κάτι τόσο σημαντικό στη ζωή της, όπως ότι όταν ήταν μικρή παραλίγο να την σύρουν κάτι φαντάσματα στις 27 πύλες της κολάσεως.
Αλλά το ξεπερνάμε αυτό.

Ας ξαποστάσω λίγο μιας και αναποδογύρισε το αμάξι με 100 χ.α.ω
και εγώ δεν φόραγα ζώνη, αλλά σιγά μην πάθαινα και τίποτα.

Φυσικά παίρνουν τους απαραίτητους φακούς, και την κάνουν για την φυλακή. Εκτός της γκαστρωμένης που, και κλάνει μέντες, και το θεωρεί απολύτως ανούσιο.
Εκεί λοιπόν, τα πράγματα αρχίζουν να παίρνουν επικίνδυνες τροπές, και μέσα στην εγκαταλειμμένη φυλακή, αλλά και έξω καθώς η Σάρα προσπαθεί αν γυρίσει σπίτι.

Εχουμε φτάσει στο σημείο χωρίς γυρισμό, και οι εξελίξεις δεν θα είναι ήρεμες και λουλουδένιες...

Ας ξεκινήσουμε με ένα εκτενές βιογραφικό του σκηνοθέτη και του σεναριογράφου.
Εχουν κάνει αυτήν την ταινία. Τελεία. Τέρμα.
Η ταινία ξεκινάει με ένα φλάς το 1979, και ένα μικρό κοριτσάκι, με ενα σημαδι στο χέρι σαν ημισέληνο, που το βλέπουν δυο βλάχοι και την αρχίζουν στο κυνήγι.
Φλάς φόργουωρντ στην Σάρα που την πιάνει λάστιχο, και ενώ την βοηθάει ο σερίφης, βλέπει ένα ίδιο σημάδι στο λαιμό της.

Do not adjust your sets. This is NOT silence of the Lambs.

Η ταινία είναι ΓΕΜΑΤΗ τέτοια μικρά πράγματα, που πάνε πέρα δώθε, και σε όλη της τη διάρκεια κατα συνέπεια, περιμένεις να αρχίσουν να ενώνονται και να βγάζουν νόημα.
Είναι επίσης ΓΕΜΑΤΟ πολύ καλές ιδέες, είτε ως δράση, είτε ως φάση, είτε ως εφφέ.
Μάρεσε το εφφεδάκι της εμφάνισης ενός φαντάσματος που θα δείτε και στο τρέϊλερ, όπως και η φασούλα οπου η Σάρα ξερνοβολάει χώμα, και πολλά άλλα τέτοια.

Γειά. Θα σηκωνόμουν να σας δείξω και βυζί αλλά
αποφασίστηκε να βγούμε PG 13. 

Ως συλλογή τέτοιων πολύ ωραίων ιδεών, μου θύμισε πολύ το Last Shift, παρότι ούτε σαν θέμα ούτε σαν δράση έχουν καμμιά σχέση.
Σκηνοθετικά η ταινία ήταν ΠΟΛΥ προσεγμένη, με διάφορα και πολλά διαλειμματάκια δράσης, μικρές συλλογές πλάνων, είτε ως φαντασία είτε ως πραγματικότητα, είτε ως πέρασμα χρόνου, που της έδιναν μια καλώς εννοούμενη "καλλιτεχνική" νότα.
Το μοντάζ, στους ανθρώπους του χώρου έκανε λίγο μπαμ ότι έγινε από τον ίδιο το σκηνοθέτη, μιας και το χαμηλό μπάτζετ δεν θα επέτρεπε ακριβό πεπειραμένο μοντέρ.

Ενα μυστικό σύμβολο. Ας το κρατήσουμε μυστικό
και απο τους θεατές.

Εδειχνε να ξέρει ακριβώς τι θέλει να δείξει, και πώς. Και το κατάφερνε μια χαρά.
Αισθητικά ο σκηνοθέτης επίσης άψογος αν και όχι ιδιαίτερα εφφεδιάρης.
Το αυτό ισχύει και για την διδασκαλία των ηθοποιών του και τις ερμηνείες τους.
Το κακό που είναι?
Σε αυτήν την προαναφερθείσα τεράστια συλλογή διαφόρων μικρών στοιχείων.

Εχω ενα προαίσθημα. οτι μετά την επόμενη γωνία
μας περιμένει όπεν μπαρ και μπουφές με θαλασσινά.

Το σημάδι στο λαιμό της Σάρας, ένα φυλαχτό που τυχαία έχει ο αδερφός της, το τι φαντάσματα είδαν μικροί, είναι λίγα μόνο. Σε όλη την ταινία, το σενάριο απλώνεται, και αρχίζει και περιλαμβάνει πράγματα που με την πάροδο της ώρας τα ξεχνάς, και όταν επανέρχονται είναι αργά. Σε έχουν μπερδέψει ήδη.
Πολλά από αυτά, ίσως τα περισσότερα, δεν έχουν προσθέσει τίποτα στην ταινία, και απλά σε έχουν απλώσει εκεί που δεν θα έπρεπε τρώγοντας χρόνο από το κυρίως θέμα, το οποίο τελικά δείχνεται λιγότερο από όσο θα έπρεπε, με αυτό που νόμιζες ότι είναι το κυρίως θέμα, να εξαφανίζεται αναίτια ξαφνικά, και να αναρωτιέσαι γιατί.

Ρε παιδιά, πιάστε κάποιος το μυστικό σύμβολο μην κανω κανα λάθος.
Πώς γράφεται το Νυαρλαθοτέπ στα Σανσκριτικά?

H μουσική της ταινίας είναι αναμενόμενη. Τύπου μακρόσυρτοι βόμβοι κυρίως που καταλήγουν σε πέντε νότες. Εφφεδιάρικη μουσική φόντου, συνηθισμένη αλλά καλή για αυτό που καλείται να εξυπηρετήσει. Το Sound Design όμως, λίαν επιεικώς απαράδεκτο, με τρελλά έντονα σκασίματα για να φτιάξει τζαμπσκεριές, εκεί που η εικόνα και μόνη της θα αρκούσε.
Η ταινία ακροβατεί κάπως μεταξύ Μπί Μούβι και Ίντυ.
Εχει χρηματοδοτηθεί αποκλειστικά από πώληση εκπτώσεων φόρου της παραγωγού εταιρίας, που είχε μαζέψει από άλλες της δουλειές.
Είναι μια ευκαιρία που δίνει νομίμως η κυβέρνηση της πολιτείας της Τζώρτζια, (και όχι μόνο εκεί) ως έρεισμα να γίνονται ντόπιες παραγωγές.
Πράγμα που σημαίνει ότι είναι μια "κανονική" παραγωγή, και δεν έκανε ποτέ γύρα στα φεστιβάλ, εκτός αν ξεκινήσει τώρα, μετά την διανομή της που ξεκίνησε στις 25 Μαρτίου.

Μόλις την είδαμε, συμφωνήσαμε ότι δεν θα έπρεπε να πάρει πάνω από 1,5 στα 5.
Μερικές μέρες μετά, ως συνήθως, η γνώμη είναι ηπιότερη και φιλικότερη. Μετά από μερικές μέρες, βλέπεις αν η ταινία σου έμεινε καθόλου και ΓΙΑΤΙ σου έμεινε, ή αν ήταν τόσο αδιάφορη που την διέγραψες από τη μνήμη σου. Αυτή εδώ λοιπόν, έχει όπως προείπα το τραγικό ελάττωμα του τεράστιου απλώματος σε πολλές παραμέτρους που τελικά ούτε συνενώνονται, ούτε προσφέρουν κάτι. Απλά το θέμα της ταινίας το έχει γράψει ο ίδιος ο σκηνοθέτης, πράγμα που κατάλαβα χωρίς να το δω καν γραμμένο. και έπεσε στο σφάλμα του να νομίζει ότι πολλά πράγματα είναι ευκόλως εννοούμενα, ενώ δεν είναι καθόλου. Μόνο γι' αυτόν που τα σκεφτόταν 10 χρόνια είναι.
Και άλλα, που συναισθηματικά δεν τα έβγαλε από το σενάριο, ενώ ίσως ήξερε ότι και άχρηστα θα ήταν και μπερδευτικά.

Παρόλα αυτά, η ταινία είναι καλοφτιαγμένη, με καλές ερμηνείες, με καλά παρότι λίγα εφφεδάκια. σκηνοθετικά και ρυθμικά δεμένη, και καλλιτεχνικώς ενδιαφέρουσα.
Αξίζει να την βάλετε στο πίσω μέρος της λίστας σας, (στο πίσω μέρος μόνο ε?) και να την ανασύρετε όταν τελειώσουν όλα τα υπόλοιπα. (τελειώνουν ποτέ?)
Παρότι λοιπόν, μερικές μέρες μετά που την είδα είμαι πιο θετικά προδιαθετειμένος απέναντί της, την βάση δεν την ξεπερνάει.