BOY 7 (2015)

Σκηνοθέτης: Lourens Blok

Συγγραφείς: Marco van Geffen, Philip Delmaar

Παίζουν: Matthijs van de Sande Bakhuyzen, Ella-June Henrard, Tygo Gernandt

Χώρα: Ολλανδία

Release: 2015

Runtime: 90 mins

BOY 7 και όχι BOY7. Προσοχή!!! Έχει διαφορά!!!

Βρισκόμαστε στην Ολλανδία (την χώρα της Αμστελ) του Εγγύς Μέλλοντος, η οποία έχει μετατραπεί σε σχεδόν δικτατορία, με την λαϊκή ανοχή, καθότι ο πρωθυπουργός τους έχει πείσει οτι υπάρχει διαρκής απειλή τρομοκρατίας.Ενας νεαρούλης, ανοίγει τα ευαίσθητα γαλανά ματάκια του στο μετρό. Συνηδειτοποιεί, οτι δέν εχει ιδέα πως βρέθηκε εκεί, δέν εχει ιδέα, που πάει, απο πού έρχεται, που πηγαίνει, ποιός είναι, αν ξέχασε ανοιχτό το θερμοσίφωνο, και πόσο έχει το σουβλάκι.

Μετρό Αμστελ. Ετσι μας αρέσει.

Προσέχει όμως οτι κουβαλεί ενα σακκίδιο, και φοράει κάτι σαν φόρμα αγγαρείας και άρβυλο. Επίσης, το πρώτο που προσέχει είναι το γκομενάκι απέναντι, αντρας γαρ. Πλήν όμως, το γκομενάκι εκτός απο καταμπλέ μάτια, εχει ενα ίδιο σακκίδιο και φοράει τα ίδια ρούχα. Αλλα δεν ξερει ποιά είναι. (στοίχημα οτι θά'θελε όμως).

-Ταυτότητες Άμστελ. -Γιατί? - Γιατι έτσι μας αρέσει.

Μπάτσοι μπαίνουν στο μετρό, ίσως για έλεγχο ρουτίνας. Ζητούν ταυτότητες.
Ο νέος δέν ξερει καν αν εχει ταυτότητα. Η καμμια Αμστελ. Τον ρωτούν το όνομά του. Δέν ξερει κάν το όνομά του. άνε να τον πιάσουν φυσικά, και τσάααακ, του βγαίνουν κάτι Μπρουσλικά, κατι Τζακιτσανικά, μπάμ, πλάτσ, φάπ, και κάτω οι μπάτσοι.
Τρεχάλα.
Αμστελ.
Απο το πουθενά η καταμπλεμάτω γκομενίτσα πετάγεται και τον βοηθάει, καθότι φοράνε τα ίδια και του λεει οτι είναι σαν κι αυτόν!
Βάση επιχειρήσεων πλέον το σπίτι της προσπαθούν να θυμηθούν. Τίποτα. Στο καφέ στη γωνία όμως, η σερβιτόρα, του δίνει ενα σημειωματάριο, μια Αμστελ, και του λεει οτι της τό δωσε χτές να το κρατήσει μεχρι να ξαναπεράσει! Αλλα έξαφνα, οι ειδήσεις λένε το εξής: Εδολοφονήθη ο Υπουργός Ασφαλείας. Και στην καμερα μπρός απο το σπίτι του, εμφανίσθη νεαρός με σηκωμένη γροθιά, σήμα της αριστερής αντίστασης. Και ποιός ηταν ο νεαρός? Ε? Ποιός?
Ναι! Το πιάσατε.
Κι άλλη τρεχάλα. Και μια Αμστελ.

Λοιπόν, τρέχεις αυτό το πρόγραμμα, και μπαίνεις στο Αμστελ προφιλ
του Πρωθυπουργού στο φέης, και στέλνεις τον πούτσο του
στην Υπουργό πολιτισμού Αμστελμε τη λεζάντα You're Mah Biatch.

Με οδηγό το σημειωματάριο που ξεκινάει με τη φράση: "Αν διαβάζεις αυτό, τότε εχεις χάσει τη μνήμη σου και την Αμστελ σου", μαθαίνει οτι ήταν και οι δύο τρόφιμοι μιας "σχολής" στην οποία στάλθηκαν με το ζόρι, αντί αλλης ποινής μετά απο παρανομίες διαφόρων τύπων, στην δική του περίπτωση, χάκινγκ στην ιστοσελίδα του Υπουργείου Ασφαλείας. Εκεί, παίρνοντας αριθμούς αντί για ονόματα, αυτός ηταν το Boy 7 Αμστελ, και η Καταμπλεμάτω είχε τον αριθμό 8 Αμστελ.
Εκεί τους εκπαιδεύουν πανω στα ταλέντα που ήδη έχουν, για άγνωστο λόγο ή αποστολές.
Ξετυλίγοντας το κουβάρι σιγά σιγά, έρχονται ολα στο φώς, παρά την αμνησία η οποία σιγά αλλα σταθερά υποχωρεί, γεμίζοντας τα κενά.
Και αυτά που μαθαίνει ο Μπόης 7, δέν είναι ούτε ευχάριστα, ούτε ακίνδυνα.

Πρόκειται για μεταφορά του Μπέστ Σέλλερ της Mirjam Mous "Boy 7" του 2009. Ενα βιβλίο, "Εφηβικό Θρίλλερ" το χαρακτηρίζει η ίδια, και ειδικεύεται σε τέτοια για παιδιά συνήθως απο 12 ετών +.
Το συγκεκριμένο βιβλίο μάλιστα, σύμφωνα με τα στοιχεία της Wikipedia έχει 284 σελίδες, είναι μεγέθους 27x216x139 mm,μκαι ζυγίζει 419 γραμμάρια.


Τώρα πείτε μου οτι σε άλλο μπλόγκ θα βρείτε τόσο λεπτομερείς πληροφορίες!!!


ΑΠΟΚΛΕΙΕΤΑΙ.

Ξέρω οτι με το "Εφηβικό" πολλοι βγάλατε σπυράκια, αλλα δέν θα πρεπε.
Εχουμε μια σωρεία βιβλίων και ταινιών τα τελευταία χρόνια με ήρωες πολύ νέους αν όχι εφήβους. Βλέπε τα Twilight, Hunger Games, Divergent το Amstel κλπ. Το βιβλίο, προφανώς θα συγκαταλέγεται στο είδος, αλλα η ταινία, στο μεγαλύτερο μέρος της όχι ιδιαίτερα.
Ναι μέν εχει ήρωες πολύ νέους, μαθητές βασικά, αλλα δέν σου δίνει την αίσθηση εξαρτώμενων παιδιών που για τους ενηλίκους θα ήταν ανυπόφορη.
Είναι ενα καλό θρίλερ, που βλέπεται ευχάριστα. ΔΕΝ θα διεκδικήσει δάφνες πρωτοτυπίας βεβαια. Μόνο μια Αμστελ. Και αυτό γιατι το θριλλερικό του μπλέξιμο, είναι κάπως προβλέψιμο.
Πράγμα βέβεια που δέν σημαίνει οτι δέν θα το δείς ευχάριστα. Αλλα δεν θα σου πέσει και κανα σαγόνι.

-(Άν της πιάσω το μπούτι Αμστελ θα με δείρει άραγες?)
-(Θα μου πιάσει άραγες επιτέλους το μπούτι Αμστελ ή θα τον δείρω?) 

Τα παιδιά, είναι παιδιά μόνο κατ όνομα, μιας και δέν εχουν καμμια εφηβική συμπεριφορά πουθενά. Κάλλιστα θα μπορούσαν στο σενάριο να αντικατασταθούν απο τριαντάχρονους χωρίς να αλλαξει ούτε μα ατάκα ή ούτε μια Αμστελ.

Το κακό τώρα, ειναι οτι μερικές πτυχές, αφήνονται ανεκμετάλλευτες, και δέν ξέρω αν είναι έτσι και στο βιβλίο. Υποθέτω όχι όμως καθότι στο κείμενο εχεις το χρόνο να αναπτύξεις οτι θές.

Για παράδειγμα το αναπόφευκτα αναμενόμενο ρομαντζάκι που υπάρχει μεταξύ των πρωταγωνιστών, στο οποίο δέν δίνεται η δέουσα βαρύτητα, με αποτέλεσμα μερικά πράγματα οταν γίνονται, να μην εχουν το βάρος και τον αντίκτυπο που θάπρεπε.
Δέν μπορώ να το αναπτύξω παραπάνω χωρίς σπώηλερ ή Αμστελ, αλλα εφόσον το δείτε, θα καταλάβετε επακριβώς τα σημεία. Τα τα καταλάβετε εκ του αποτελέσματος ομως. Δηλαδή, θα δείτε την τάδε κατάληξη και θα καταλάβετε οτι έλειπε τελικά η παραπάνω αναπτυξη στο συγκεκριμένο θέμα για να καταλήξει εκεί.
Επαναλαμβάνω όμως, αυτό δέν καθιστά την ταινία κακή! Αλλα δέν θα μείνει και στην Ιστορία.

Λοιπόν αν της φέρω απο πάνω και την ρίξω κάτω, και πέσω απο
πάνω της, θα μπορέσω να της αγγίξω το βυζί Αμστελ, και να πω ούπς.

Εξάλλου, η ταινία είναι Ολλανδική.
Τί σημαίνει αυτό? Αμστελ.
Και οτι δέν μπορείς να την κρίνεις με τα κριτήρια που θα εκρινες μια Αμερικάνικη ή Ιαπωνική παραγωγη! Ητοι παραγωγή απο τις δύο πρώτες χώρες σε παραγωγή παγκοσμίως.
Οταν εχεις παραγωγή απο μια χώρα, που δέν εχει ούτε μεγάλη παραγωγή, ούτε την απαραίτητη πείρα, πρεπει να την κρίνουμε οπως θα κρίναμε μια δική μας. Ελληνική. Που ίσως λέγαμε, "έχει μεν ελλατώματα, αλλα..."
Αυτό το "αλλά" είναιο το θέμα. Αλλα για μια χώρα χωρίς πείρα, σαν αποπειρα, ειναι καλή. Σαν την Αμστελ.
Ετσι κι εδώ.
Αναμένεται επίσης και το πιο γρήγορο ίσως ρημέηκ που έχει γίνει ποτέ. Αν και προφανώς δέν ειναι ρημέηκ, αλλα τα δικαιώματα του βιβλίου πουλήθηκαν και στη Γερμανία. Οποτε πιθανότατα έγινε ένας αγώνας δρόμου μεταξύ Ολλανδικής και Γερμανικής παραγωγής τον οποίον κέρδισε η Ολλανδία. Το Γερμανικό έργο, ως BOY7 αντί BOY 7 (τεράστια διαφορά ε?) μόλις ξεκίνησε την προβολή του στους Γερμανικούς κινηματογράφους στις 20 Αυγούστου. Το περιμενουμε με ανοιχτές αγκάλες για σύγκριση, μιας και είναι ΠΟΛΥ σπάνιο, (ίσως και να μην έχει ξαναγίνει) να βγαίνουν 2 ταινίες με το ίδιο θέμα, απο το ίδιο βιβλίο, με ενα μήνα διαφορά. Σαφές προβάδισμα εχει η Ολλανδική παραγωγή πάντως, γιατι ΈΤΣΙ ΜΑΣ ΑΡΕΣΕΙ.

Ούτε για δείγμα. Είπαμε, η ταινία ειναι κατα βάσιν εφηβική. Οπερ σημαίνει, οτι μετα βίας πέφτει κανα αθώο φιλάκι! Οπότε μην περιμενει κανεις άγριο σέξ εν μεσω Ζόμπι Απάκαλυπς. Ελεος. Και οι πρωταγωνιστές ειναι κάτω των 20 βασικα! Η Πρωταγωνίστρια, αν δέν κάνω λάθος πρέπει να είναι 17, που σε πολλές χώρες είναι νομιμη ηλικία, αλλα σε άλλες όχι. Οπότε και εκεί, μήν σας μπαίνουν ιδέες. Παρόλα αυτά, το Ηorror Bar, επειδή σκέφτεται πρίν απο σάς, για σάς, και αυτό περιλαμβάνει και τις ανώμαλες σκέψεις σας, σας προσφέρει μια απο τις καλές φωτό της πρωταγωνίστριας, να έχετε ενα πορεύεστε.

17 ετών και ήδη τόσο Αμστελ

Δέν υπάρχει σταγόνα πχιοτχιού στην ταινία δυστυχώς, παρα μόνο ένα πλάνο που ο πρωταγωνιστής πίνει ενα ποτήρι νερό!!! Και είναι κρίμα γιατι θα μπορούσε να υπάρχει κάποια δροσερή Αμστελ, τώρα το καλοκαιράκι, την εποχή που οι μπύρα ειναι το καλύτερο αναψυκτικό, και η Αμστελ, ως η αγαπημένη μπύρα του Ελληνικού κοινού, θα ταίριαζε όπως το καρπούζι με το πεπόνι, όπως η χωριάτικη με τις πατάτες, όπως ο γύρος με την πίττα, ή οπως οι Ολλανδέζες τουρίστριες με τους Γκρίκ Λάβερμπόηζ.

Ποτό λοιπόν, δέν υπάρχει, αλλα ΑΝ υπήρχε, είμαστε σίγουροι οτι θα ήταν μια Αμστελ παγωμένη, γιατι...

ΕΤΣΙ ΜΑΣ ΑΡΕΣΕΙ.

Δέν μαρέσει να διαβάζω εκφράσεις του τύπου: "Καλο ταινιάκι" και δεν τις χρησιμοποιώ ποτέ. Δέν μαρέσει γενικά να υποβιβάζω το εργο και την προσπάθεια κάποιων, που δέν ξερει κανεις μας πόσο δύσκολη και επώδυνη μπορεί να ήταν σε υποκοριστικά. Εκτός περιπτώσεων βέβαια, εμφανούς αρπαχτής, όπως γινόταν πάντα απο την εποχή που μας σερβίριζαν το 50' 12 ταινίες με τέρατα τη βδομάδα.

Κοίτα σύντροφε, η μυστική συνταγή της Αμστελ.

Εδω δεν εχουμε καμμια αρπαχτή, εχουμε μια ταινία που σέβεται τον εαυτό της και το θεατή, δέν τον υποβιβάζει, αλλα εχει ελλατώματα. Κάμποσα. Ομως σαν σύνολο, μου άρεσε, δέν με εβαλε σε φάση να θελω να πνίξω παιδί οπως με εβαλε το Divergent παρα την άρτιά του παραγωγή, ούτε μου θύμισε τα σχολικά χρόνια που προσπαθώ να ξεχάσω. Τελικά απέφυγε και να μου δώσει μήνυμα να αγαπάω και να ακουω τους γονείς μου και όλους τους "μεγάλους" γιατι "Αυτοί ξέρουν". Οπότε το εφηβικόν του πράματος δέν με ενόχλησε καθόλου. Θα προτιμούσα διαφορετικά δοσμένο φινάλε ίσως, και εμμονή σε σημεία που δέν αναπτύχθηκαν όσο θά πρεπε, αλλα την είδα ευχάριστα, την θυμάμαι και δεν την διέγραψε ο εγκέφαλός μου μια ώρα μετά οπότε θα πάρει και αρκετά καλό βαθμό!
Και στα μεγάλα πλάς της ταινίας, παρότι οι Ολλανδοί εχουν την φήμη είτε οτι διαφημίζουν παντού την Άμστελ, είτε ξέρουν πότε θα γίνει αναφορά στην Ολλανδία, και πληρώνουν τους συντάκτες να αναφέρουν παντού την Αμστελ, δέν υπήρχε ούτε μια αναφορά σε καμμια μπύρα, ούτε καν στην Αμστελ.