Halloween Special. Τα 22 καλύτερα slashers.

Ήρθε το Halloween και είμαστε έτοιμοι να το γιορτάσουμε.
Δεν είναι Ελληνική γιορτή;
Είναι καλέ όπως και του Αγίου Βαλεντίνου, ανοίξτε κανένα εορτολόγιο.
Όπως και να χει, είναι μια καλή αφορμή για μαραθώνιο ταινιών τρόμου και εμείς είμαστε πάλι εδώ για να σας δώσουμε ιδέες.
Στο παρελθόν έχουμε ασχοληθεί με Στοιχειωμένα Σπίτια, οπότε είπαμε σήμερα να σας παρουσιάσουμε κάτι διαφορετικό.
Και αυτό είναι μια λίστα με τα καλύτερα slashers!
Σύμφωνα πάντα με την προσωπική και εμπεριστατωμένη μας άποψη.

Τι είναι όμως slasher;
Tι στοιχεία πρέπει να έχει μια ταινία για να μπει στη συγκεκριμένη κατηγορία;
Τι να φάω σήμερα;

Ακολουθεί σοβαρή ανάλυση:
''Για να υφίσταται slasher πρέπει να υπάρχει ένας δολοφόνος.
Για να υπάρχει δολοφόνος πρέπει να γίνονται φόνοι.
Για να γίνονται φόνοι χρειάζονται φονικά όπλα.
Γα να ισχύουν όλα τα προηγούμενα πρέπει να υπάρχουν θύματα.''

Τα slashers έχουν διαφορές με παρεμφερή είδη όπως giallo, serial killer movies ή ψυχολογικά θρίλερ. Βέβαια είναι μικρές και κάποιες φορές δυσδιάκριτες, με αποτέλεσμα να έχουν προκαλέσει ατέρμονες συζητήσεις μεταξύ των τρομο φάνς.


Κάποιες από τις κλασσικές ταινίες που επηρέασαν το είδος και αναφέρονται ως πρώιμοι εκπρόσωποι του, είναι το Psycho του Alfred Hitchcock, το Peeping Tom του Michael Powell καθώς και το A Bay of Blood του Mario Bava.

Και αυτό γιατί περιελάμβαναν ακραίες σκηνές βίας - πάντα σε σχέση με την εποχή τους - καθώς και αρκετά στοιχεία που έδωσαν έμπνευση σε μετέπειτα σκηνοθέτες.

Η ταινία όμως που το καθιέρωσε είναι το Halloween του John Carpenter.
Έχει όλα τα στοιχεία ενός τυπικού slasher δηλαδή δολοφόνο με μάσκα, αγαπημένο φονικό όπλο - αξεσουάρ, θύματα - έφηβους με χαλαρές ηθικές αξίες και φυσικά το final girl.
Βέβαια όλα αυτά, τα είχαμε δει και σε προγενέστερες ταινίες όπως το The Texas Chain Saw Massacre. Όμως η τεράστια εμπορική επιτυχία του Halloween ήταν αυτή που δημιούργησε μανία αντιγραφής κι' έτσι το sub-genre άρχισε να παίρνει σάρκα και οστά.

Αρκετά όμως με την ανάλυση.
Ξεκινάει η αντίστροφη μέτρηση για τα 22 καλύτερα slashers!



22. Intruder (1989)

Η Jennifer εργάζεται ως ταμίας σε σούπερ μάρκετ. Λίγο πριν τελειώσει τη βάρδια της, δέχεται επίσκεψη από τρελαμένο πρώην γκόμενο που τη θέλει πίσω απεγνωσμένα και κάνει φασαρία στο μαγαζί. Οι συνάδελφοι της καταφέρνουν να τον πετάξουν όξω, το επεισόδιο θεωρείται λήξαν και γυρνάνε όλοι πίσω στις δουλειές τους.
Ξεκινούν να κάνουν προετοιμασία για την επόμενη μέρα, τρώνε, πίνουν και χαμουρεύονται. Ώσπου ένας ένας αρχίζουν να δολοφονούνται από έναν μυστηριώδη εκτελεστή...
Θεωρώ το σούπερ μάρκετ εξαιρετική τοποθεσία για να γυριστεί ταινία τρόμου.
Οι διάδρομοι με τη περιορισμένη ορατότητα, οι αποθήκες και τα ψυγεία με το ελάχιστο φως, τα οπωροκηπευτικά και τα ράφια με τη κάβα, δημιουργούν από μόνα τους τη κατάλληλη ατμόσφαιρα. Το Intruder, ως ένα b-movie που σέβεται τον εαυτό του, έχει κλασσικά ελαττώματα όπως μερικές κακές ερμηνείες, κάποια σεναριακά κενά κτλ. Αλλά ταυτόχρονα έχει ένα ενδιαφέρον καστ, καλό ρυθμό και πολλούς καλοφτιαγμένους φόνους. Το ρεζουμέ είναι ότι βλέπεται ευχάριστα παρά τις αδυναμίες του.

21. My Bloody Valentine (1981)

Οι κάτοικοι μιας μικρής Καναδικής πόλης κάνουν κυρίως τρία πράγματα: α) δουλεύουν στο τοπικό ορυχείο β) μπεκρουλιάζουν και γ) βγάζουν τα μάτια τους. Όπως καταλαβαίνετε, η ημέρα του Αγίου Βαλεντίνου είναι πολύ σημαντική γι' αυτούς. Μάλιστα φέτος είναι η πρώτη φορά μετά από χρόνια που διοργανώνουν χορό, γιατί κάποτε είχε συμβεί ένα πολύνεκρο ατύχημα και όλες οι εκδηλώσεις κόπηκαν μαχαίρι. Όμως στη πόλη κυκλοφορεί ένας παρανοϊκός δολοφόνος, που δε συμπαθεί καθόλου τα γλέντια και είναι έτοιμος να εκδικηθεί!
Κλασσικό slasher για να δεις την ημέρα του Αγίου Βαλεντίνου, συντροφιά με το έτερον ήμισυ, μπύρες και πιτόγυρα με έξτρα τζατζίκι. Έφαγε μεγάλη λογοκρισία την εποχή που κυκλοφόρησε και έπρεπε να περάσουν αρκετά χρόνια για να δούμε την ολοκληρωμένη έκδοση.
Το θετικό είναι ότι έχει μπόλικους φόνους και περνάει η ώρα ευχάριστα. Τα αρνητικά είναι κυρίως οι τρύπες στο σενάριο και οι περισσότερες ερμηνείες. Αλλά παρά τα ελαττώματα, η ταινία είναι αρκετά διασκεδαστική. Ειδικά όταν εμφανίζεται ο δολοφόνος με τη στολή ανθρακωρύχου και τον κασμά!
Αν σας περισσέψουν μπύρες, ρίξτε και μια ματιά στο ριμέικ.

20. Fritt vilt (Cold Prey) (2006)

Μια παρέα νέων πηγαίνει για σκι στα Νορβηγικά βουνά, αλλά ο τραυματισμός του ενός θα τους αναγκάσει να αναζητήσουν καταφύγιο σε ένα εγκαταλελειμμένο ξενοδοχείο.
Εννοείται ότι τα κινητά δε πιάνουν, όμως ευτυχώς το μέρος διαθέτει αλκοόλ που αρκεί για να περάσει όμορφα η νύχτα. Αλλά λογαριάζουν χωρίς τον ξενοδόχο... Υπάρχει κάποιος που ζει εκεί και δε συμπαθεί καθόλου τους επισκέπτες.
Μια ταινία φόρος τιμής στα slashers των 80s. Παρέα νέων, ερημικό μέρος, δολοφόνος που κρύβει το πρόσωπο του, μια ιστορία από το παρελθόν που οι ήρωες θα ανακαλύψουν κτλ κτλ. Βέβαια εδώ δεν βρισκόμαστε σε κάποια κατασκήνωση αλλά ανάμεσα στα χιονισμένα Νορβηγικά βουνά που χαρίζουν άλλη ατμόσφαιρα στη ταινία. Η κινηματογράφηση είναι προσεγμένη, οι σκηνές καταδίωξης αγωνιώδεις και οι ερμηνείες ικανοποιητικές. Μπορεί να μην είναι λοιπόν κάτι πρωτότυπο αλλά είναι ένα αξιοπρεπέστατο χιονισμένο slasher και μια από τις καλύτερες Σκανδιναβικές ταινίες τρόμου που έχουμε δει. Ακολούθησαν και συνέχειες με το νούμερο δυο να είναι καλό ενώ το τρία μέτριο.

19. Candyman (1992)

Η Helen και η φίλη της Bernadette, είναι δυο φοιτήτριες που κάνουν εργασία για τους σύγχρονους θρύλους. Στα πλαίσια της έρευνας ρωτούν αρκετό κόσμο και έτσι μαθαίνουν για τον διαβολικό Candyman. Έναν άνδρα που δολοφονήθηκε πριν από πολλά χρόνια και το πνεύμα του εμφανίζεται διαρκώς ζητώντας εκδίκηση. Αρκεί να τον φωνάξεις, λέγοντας πέντε φορές το όνομα του μπροστά στον καθρέφτη.
Η Helen είναι δύσπιστη και με το δίκιο της. Είναι δυνατόν ένας τέτοιος θρύλος να είναι αληθινός;
Πείτε μου τώρα ότι όταν ήσασταν μικροί, δεν έχετε στηθεί μπροστά σε καθρέφτη και δεν έχετε πει πέντε φορές Candyman...Και ότι στην τρίτη προσπάθεια - ενώ είχατε χάσει κάθε ελπίδα - δεν ακούσατε τη μάνα σας να φωνάζει που κλειδωθήκατε τόση ώρα στο μπάνιο...
Αποκλείεται να το έκανα μόνο εγώ! Η ταινία σε σκηνοθεσία Bernard Rose και σενάριο εμπνευσμένο από το "The Forbidden" του  Clive Barker, ήταν μια από τις μεγάλες επιτυχίες της δεκαετίας του 90. Που δεν ήταν και πολλές εδώ που τα λέμε. Ο Candyman είναι ξαδελφάκι του Freddy Krueger, δηλαδή δεν διαθέτει σάρκα και οστά αλλά μπόλικη μανία εκδίκησης. Πολύ καλές ερμηνείες, προσεγμένα εφέ αλλά και ένα βασικό πρόβλημα...Η ταινία παραείναι soft, λίγο παραπάνω αίμα δεν θα έβλαπτε κανέναν! Τα sequels δεν είναι καν άξια λόγου.

18. The Burning (1981)

Είναι νύχτα στη κατασκήνωση blackfoot.
Μια παρέα εφήβων που δε γουστάρει καθόλου τον επιστάτη Cropsy, αποφασίζει να του κάνει πλάκα.
Έτσι του βάζουν στο δωμάτιο την ώρα που κοιμάται, μια νεκροκεφαλή με κεράκια, σκουλήκια και όλα τα αξεσουάρ. Εκείνος ξυπνάει και από την τρομάρα του παίρνει σβάρνα την νεκροκεφαλή και γίνεται πυρανάλωμα.

Για καλή του τύχη τη γλιτώνει, για κακή του το πρόσωπο του μοιάζει με καμμένη σπαλομπριζόλα.Τα χρόνια περνούν αλλά ο Cropsy δεν έχει ξεχάσει...Έτσι αποφασίζει να γυρίσει στη κατασκήνωση για να πάρει εκδίκηση του.
Μετά από την επιτυχία του Friday the 13th, το κάθε δάσος - λίμνη - κατασκήνωση απέκτησε τον προσωπικό του δολοφόνο. Το The Burning - όπως είναι αναμενόμενο - περιλαμβάνει όλα τα κλισέ του είδους σε απαρτία. Κατασκήνωση, χαζοί έφηβοι, γυμνό, ηλίθιες φάρσες και ένας τύπος με ψαλίδα κηπουρικής που σκορπάει πτώματα. Το σενάριο δεν έχει ιδιαίτερα πράγματα να πει και δεν προκαλεί κάποια αγωνία, αφού οι περισσότεροι χαρακτήρες είναι αναλώσιμοι και υπάρχουν μόνο για να τους δούμε να πεθαίνουν. Το The Burning όμως κερδίζει το στοίχημα λόγω του gore και των μοναδικών εφέ του Tom Savini. Οπότε αν δεν σας ενοχλεί το κοινότυπο σενάριο, θα περάσετε μια χαρά!

17. Sleepaway Camp (1983)

H Angela μεγαλώνει με τη θεία της και τον ξάδελφό της Ricky, μετά τον θάνατο του πατέρα της και του αδελφού της σε ατύχημα. Το καλοκαίρι έρχεται και η θεία στέλνει τα παιδιά στη κατασκήνωση Arawak, για να περάσουν όμορφες στιγμές κοντά στη φύση.
Αλλά μόνο καλά δε περνάνε, γιατί δέχονται καθημερινά πειράγματα από άλλα παιδιά της κατασκήνωσης.
Ειδικά η Angela που είναι αρκετά μοναχική και δε κάνει εύκολα φιλίες. Σαν να μην έφτανε αυτό, αρχίζουν να συμβαίνουν διάφοροι βίαιοι φόνοι που τρομοκρατούν τους κατασκηνωτές. Ποιος είναι άραγε ο δολοφόνος;
Με μια πρώτη ματιά, το Sleepaway Camp  είναι ένα από τα πολλά καλοκαιρινά slashers που γυρίζονταν με το τσουβάλι τη δεκαετία του 80. Έχει κάποιες καλές στιγμές αλλά και αρκετά ελαττώματα, όπως για παράδειγμα μερικές ερμηνείες που είναι για κλάματα.
Όμως τελειώνοντας τη προβολή, καταλαβαίνεις ότι είναι κάτι διαφορετικό και πολύ προχώ για την εποχή του. Υπάρχει μια εξαιρετικά creepy σκηνή που σου καρφώνεται στη μνήμη και σώζει κυριολεκτικά τη παρτίδα. Δε λέω τίποτε άλλο γιατί είναι άδικο για αυτούς που δεν έχουν δει τη ταινία. Απλά δείτε τη.

16. Child's Play (1988)

Ο Charles Lee Ray είναι ένας διαβόητος στραγγαλιστής. Τελικά η αστυνομία καταφέρνει να τον στριμώξει και ένας μπάτσος τον πυροβολεί θανάσιμα μέσα σε ένα κατάστημα παιχνιδιών.
Όμως Charles Lee Ray δεν είπε την τελευταία του λέξη γιατί γνωρίζει βουντού! Έτσι πριν πεθάνει, προλαβαίνει να μεταφέρει τη ψυχή του σε μια κούκλα! Η σατανική κούλα καταλήγει στα χέρια ενός παιδιού και τότε ξεκινά η δολοφονική της μανία!
Ήρθε λοιπόν και η σειρά του Chucky. Εννοείται ότι δε μπορείς να μιλήσεις για slashers αν δε πεις και δυο λόγια για τη περιβόητη κούκλα του σατανά! Που σκοτώνει κόσμο...Επειδή ένας παρανοϊκός δολοφόνος μετέφερε την ψυχή του σε αυτή... Οκ, αν παραβλέψουμε το κουλό σενάριο, η ταινία έχει ατμόσφαιρα, ακροβατεί ανάμεσα στο τρόμο και τη κωμωδία και τελικά βλέπεται πολύ ευχάριστα. Και εννοείται ότι ο Chucky, είναι η πιο διάσημη horror κούκλα που έχει γνωρίσει εώς τώρα ο κινηματογράφος. Το frinshise με τα χρόνια μεγάλωσε και έγινε πιο κωμικό, γεγονός όμως που χάλασε τους περισσότερους οπαδούς του.

15. Wolf Creek (2005)

Δύο νεαρές Αγγλίδες που κάνουν διακοπές στην Αστραλία μαζί με έναν φίλο τους, νοικιάζουν ένα σαράβαλο αμάξι για να γνωρίσουν από κοντά την ενδοχώρα. Η πρώτη τους στάση είναι στον κρατήρα Wolf Creek, που είναι ένας από τους μεγαλύτερους στον κόσμο. Όμως το αυτοκίνητο τους χαλάει και ξεμένουν στη μέση του πουθενά. Ώσπου εμφανίζεται ο Mick Taylor (Μικ Τάηλα), ένας ντόπιος μπουρτζόβλαχός που προσφέρεται να τους βοηθήσει και τελικά τον ακολουθούν. Αυτό είναι και το μεγαλύτερο λάθος τους...
Ο Mick Taylor (Μικ Τάηλα) δεν έχει καμία σχέση με τους άλλους δολοφόνους της λίστας.
Βλέπεις έναν τύπο που σκοτώνει κόσμο και τις περισσότερες φορές αντί τρόμο σου προκαλεί γέλιο. Είναι τόσο διφορούμενος, που αδυνατείς να τον πάρεις στα σοβαρά ακόμα και όταν επιδίδεται στα βασανιστήρια των θυμάτων του. Αυτή είναι και η επιτυχία του χαρακτήρα που υποδύεται εξαιρετικά ο John Jarratt. Η ταινία έχει και gore και σασπένς, αλλά τελικά ξεχωρίζει εξαιτίας του δολοφόνου της. Το sequel είχε λιγότερο αίμα και πιο έντονο το κωμικό στοιχείο.
Για περισσότερα δείτε το review μας εδώ

14. Alice Sweet Alice (Communion) (1976)

Η Alice και η Karen είναι αδελφές.
Η Alice είναι ένα κακομαθημένο κωλόπαιδο που ζηλεύει παθολογικά την αδελφή της και δημιουργεί συνεχώς προβλήματα.
Όταν η Karen βρεθεί νεκρή, οι υποψίες θα πέσουν πάνω στην Alice.
Οι δολοφονίες συνεχίζονται και φαίνεται ότι κάποιος έχει βάλει στόχο την οικογένεια. Είναι όμως ικανό ένα μικρό κορίτσι για τόσο αποτρόπαια εγκλήματα;
Η πρώτη και τελευταία καλή ταινία που έκανε ο Alfred Sole ως σκηνοθέτης, είναι ένα φιλμ τρόμου - μυστηρίου που φέρνει αρκετά σε Giallo. Δεν έχει τίποτα να ζηλέψει από άλλες επιτυχίες της εποχής και ας μην απέκτησε ποτέ την ίδια φήμη. Μάλιστα οι παραγωγοί εκμεταλλεύτηκαν την μετέπειτα καριέρα της Brooke Shields με αποτέλεσμα το όνομα της φιγουράρει στις πρώτες θέσεις και ας εμφανίζεται 3 λεπτά με το ζόρι! Βασικό μειονέκτημα είναι οι σεναριακές ασάφειες που έχουν να κάνουν κυρίως με τα κίνητρα του δολοφόνου. Μην περιμένετε ιδιαίτερο gore αλλά ωραία ατμόσφαιρα και καλοδουλεμένους χαρακτήρες. Και αφού μιλάμε για χαρακτήρες, δηλώνω απερίφραστα, ότι ο μίστερ Alfonso είναι όλα τα λεφτά!

13. Maniac (1980)

Ο Frank Zito αγαπάει τις κούκλες.
Όχι αυτές τύπου μπάρμπι και μπί-μπί-μπό, τις κούκλες βιτρίνας που φτιάχνει μόνος του.
Η μάλλον τις τελειοποιεί, προσθέτοντας τους τα κρανία των γυναικών που είχαν την ατυχία να βρεθούν στον δρόμο του. Ο Frank Zito είναι ψυχοπαθής δολοφόνος. Σκοτώνει γυναίκες για να εκδικηθεί την μητέρα του που ήταν πόρνη της λάσπης και τον κακομεταχειρίζονταν. Ο Frank Zito κυκλοφορεί στους δρόμους της Νέας Υόρκης και καμία γυναίκα δεν είναι ασφαλής.
Το Maniac είναι μια ταινία με φανατικούς οπαδούς αλλά και μπόλικους εχθρούς. Έχω βρεθεί πολλές φορές σε συζητήσεις, που οι μισοί το εκθειάζουν και οι υπόλοιποι το θεωρών σκουπίδι. Προσωπικά βρίσκομαι κάπου στη μέση. Από τη μια δεν μπορώ να αγνοήσω τα προβλήματα της ταινίας. Αναφέρομαι κυρίως στο σενάριο και τους διαλόγους, που κάποιες στιγμές είναι τόσο κακοί, που μπορούν να σε αποσυντονίσουν και να μη σε αφήσουν να την απολαύσεις. Επίσης το φινάλε θα μπορούσε να ήταν πολύ καλύτερο. Από την άλλη, αναγνωρίζω το cult status της και γι' αυτό δεν γίνονταν να μη τη συμπεριλάβω στη συγκεκριμένη λίστα. Επίσης παραδέχομαι ότι έχει κάποια πολύ καλά στοιχεία, όπως τα αξεπέραστα ειδικά εφέ του Tom Savini, ο ρεαλισμός του και η όλη ατμόσφαιρα παρακμής που του ταιριάζει απίστευτα και το ξεχωρίζει από τα συνηθισμένα σλασεράκια της εποχής.

12. Evil Dead Trap (1988)

H Nami εργάζεται ως παρουσιάστρια σε τηλεοπτικό σταθμό. Κάποια στιγμή λαμβάνει ένα snuff film (ταινία που υποτίθεται ότι παρουσιάζει αληθινές δολοφονίες, βασανισμούς κτλ).
Η Nami ανακαλύπτει ότι το φιλμ έχει γυριστεί σε ένα εγκαταλελειμμένο εργοστάσιο και μαζί με ένα τηλεοπτικό συνεργείο, πηγαίνει να ερευνήσει την περιοχή. Και φυσικά εκεί τους περιμένει ο δολοφόνος...
Ιαπωνικό slasher; Γιατί όχι.
Ο περισσότερος κόσμος, όταν ακούει για Ιαπωνική ταινία τρόμου, περιμένει να δει φαντάσματα με μακρυά μαλλιά.
Αλλά δεν είναι καθόλου έτσι γιατί μιλάμε για μια χώρα με τεράστια κινηματογραφική παραγωγή. Βέβαια μην περιμένετε να δείτε ένα φιλμ με φυσιολογικό σενάριο και αναμενόμενη εξέλιξη.
Οι Ιαπωνικές ταινίες έχουν μια έκδηλη παράνοια ή αλλιώς γουαταφακιά που λέμε στην καθομιλουμένη. Έτσι το Evil Dead Trap ξεκινάει σαν συνηθισμένο slasher, με καλό gore, ωραία ατμόσφαιρα, γυμνό, βιασμό (ολ τάιμ κλάσσικ για τους Ιάπωνες) κτλ. Όμως στην πορεία αντιλαμβάνεσαι ότι τα εγκεφαλικά σου κύτταρα αρχίζουν να πέφτουν στη πυρά και φτάνοντας στο φινάλε, καίγονται όσα κατάφεραν να γλιτώσουν. Το μόνο μου παράπονο είναι ότι η πλοκή κάνει μια κοιλιά κάπου στη μέση και λίγο έλειψα να βαρεθώ. Συμπερασματικά, η ταινία προτείνεται αποκλειστικά στους φίλους του Ιαπωνικού τρόμου. Οι υπόλοιποι που θέλετε να τον εξερευνήσετε, αρχίστε καλύτερα από κάτι πιο βατό. Ακολούθησαν δυο sequels.

11. Haute Tension (2003)

Δυο συμφοιτήτριες, η ολίγον λεσβία Marie και η ολίγον συνεσταλμένη Alexia, επισκέπτονται το σπίτι της δεύτερης στην εξοχή για να περάσουν το διήμερο με τους γονείς της και να ξεφύγουν από τους έντονους ρυθμούς της πόλης.
Εκεί όμως τις περιμένει ένας ψυχοπαθής δολοφόνος που θα απαγάγει την Alexia, αφού πρώτα ξεκληρίσει όλη την οικογένεια της.
Η Marie, θα καταφέρει να γλιτώσει και θα ξεκινήσει έναν αγώνα δρόμου για να σώσει τη φίλη της από τα χέρια του παρανοϊκού φονιά.
Για το Haute Tension του Alexandre Aja τα έχουμε ξαναπεί  αναλυτικά στο αφιέρωμα στις Γαλλικές ταινίες τρόμου.  Αδιαμφισβήτητα, είναι ένα από τα καλύτερα σύγχρονα slashers που έχουμε δει.
Έχει γρήγορο ρυθμό, σασπένς, καλές ερμηνείες και ρεαλιστικούς φόνους με το αίμα να ρέει άφθονο.
Το μόνο στοιχείο που το χαλάει είναι η ανατροπή του φινάλε, που ήταν εντελώς αχρείαστη και μπήκε μόνο και μόνο για να δημιουργήσει εντυπώσεις. Του το συγχωρούμε όμως γιατί είμαστε καλοί άνθρωποι. Μπα... Απλά η υπόλοιπη ταινία ήταν απολαυστική και θα ήταν κρίμα να τη χαντακώσουμε μόνο για το φινάλε της.

10. A Bay of Blood (Twitch of the Death Nerve) (1971)

Μια αρκετά ηλικιωμένη αλλά και αρκετά πλούσια γυναίκα, δολοφονείται μέσα στην έπαυλη της. Αμέσως αρχίζουν να καταφθάνουν οι κληρονόμοι για να διεκδικήσουν τη περιουσία, καθώς και κάτι ξέμπαρκοι νέοι που είδαν φως και μπήκαν. Όλα αυτά τα γεγονότα, θα πυροδοτήσουν μια αλυσιδωτή αντίδραση που θα καταλήξει σε μια σειρά βίαιων φόνων. Αλήθεια, πόσο μακρυά μπορεί να φτάσει ο άνθρωπος για το χρήμα;

Για πολλούς το A Bay of Blood του Mario Bava είναι το πρώτο slasher. 

Για εμένα δεν είναι slasher γιατί υπάρχουν διαφορές, ειδικά όσον αφορά τον δολοφόνο. 

Όμως τελικά αποφάσισα να το συμπεριλάβω επειδή εμπεριέχει στοιχεία, που έδωσαν έμπνευση σε αρκετές μεταγενέστερες ταινίες και κυρίως στο Friday the 13th. Το βασικό του μειονέκτημα είναι το σενάριο που έχει κενά και είναι ολίγον προχειρογραμμένο. Αρκετοί από τους χαρακτήρες υπάρχουν μόνο για να γεμίσουν τον κινηματογραφικό χρόνο και φυσικά για να θρηνήσουμε περισσότερα θύματα. Κατά τα άλλα οι φόνοι έχουν μπόλικο αίμα, καλά εφέ και είναι πρωτότυποι για την εποχή τους. Το φινάλε χάλασε πολύ κόσμο αλλά εμένα μου άρεσε γιατί είναι wtf και με μια δεύτερη ανάγνωση, δίνει μια διαφορετική και πιο μεταφυσική ερμηνεία στη ταινία. 

9. Stage Fright (Deliria) (1987)

Ένα καινούριο μιούζικαλ πρόκειται να ανέβει και ο θίασος εργάζεται πυρετωδώς.
Οι πρόβες ατέλειωτες,
ο σκηνοθέτης βρίσκεται σε καλλιτεχνικό οίστρο, ο παραγωγός ανησυχεί για τα φράγκα και οι ηθοποιοί σκάβουν ο ένας τον λάκκο του άλλου.
Ότι συμβαίνει στον κόσμο του θεάματος δηλαδή, εκτός από μια μικρή λεπτομέρεια... Μέσα στο θέατρο βρίσκεται ένας ψυχοπαθής δολοφόνος, που θέλει να πάρει μέρος στη παράσταση... αλλά με τους δικούς του όρους!
Το πρώτο φιλμ του Michele Soavi δανείζεται αρκετά στοιχεία από τα Giallo λόγω της προϋπηρεσίας του σκηνοθέτη δίπλα σε μεγάλα ονόματα του Ιταλικού τρόμου. Βέβαια εδώ δεν υπάρχει κανένα μυστήριο σχετικά με τη ταυτότητα και τα κίνητρα του δολοφόνου. Η βαρύτητα δίνεται στους φόνους που είναι μπόλικοι και καλοφτιαγμένοι. Και το καλύτερο; Γίνονται από έναν δολοφόνο - πτηνό που δίνει άλλη διάσταση στη ταινία! Αν είστε φίλοι των slashers και για κάποιον ανεξήγητο λόγο σας έχει ξεφύγει, αναζητήστε το και δε θα χάσετε.

8. Scream (1996)

Παράξενες δολοφονίες συμβαίνουν σε μια μικρή επαρχιακή πόλη.
Αρχικά δολοφονείται η μητέρα της Sidney Prescott και ένα χρόνο μετά βρίσκουν φρικτό θάνατο δυο μαθητές λυκείου.
Οι έρευνες για τον εντοπισμό του δράση αρχίζουν και από κοντά ακολουθεί η δημοσιογράφα Gale Weathers μήπως και βγάλει κανένα λαβράκι.
Η αστυνομία βρίσκεται σε αδιέξοδο καθώς δεν έχει κανένα στοιχείο για τη ταυτότητα του δολοφόνου. Το μόνο σίγουρο είναι ότι φοράει μάσκα και αγαπά τις ταινίες τρόμου.
Ήταν πολύ λίγοι όσοι πίστευαν ότι ο Wes Craven θα έκανε ξανά μεγάλη επιτυχία μετά το Nightmare on Elm Street. Και όμως όχι μόνο την έκανε, αλλά με το Scream κατάφερε να αναβιώσει τα teen slashers που είχαν πάρει την κατιούσα τη δεκαετία του 90. Σασπένς, αρκετοί φόνοι και μπόλικο χιούμορ με έντονο το στοιχείο του αυτοσαρκασμού. Αυτοί είναι και οι λόγοι που η ταινία δεν έχει χάσει ακόμα και σήμερα τη φρεσκάδα της. Ο Ghostface απέκτησε γρήγορα φανατικούς οπαδούς και η μάσκα του έγινε μια από τις πιο αναγνωρίσιμες. Ακολούθησαν 3 sequels και μια τηλεοπτική σειρά.

7. Friday the 13th (1980)

Καλωσορίσατε στη λίμνη Crystal
Έναν από τους πιο διάσημους προορισμούς για ολιγοήμερη χαλάρωση από τις απαιτήσεις της καθημερινότητας.
Ένας πόλος έλξης κυρίως για νέους ανθρώπους, που αναζητούν τη περιπέτεια μακρυά από την οικογενειακή θαλπωρή.
Εκεί, τους περιμένει το ωραίο τοπίο, το αλκοόλ, το σεξ, οι κραιπάλες και ο Jason Voorhees που είναι το σημαντικότερο κομμάτι της διασκέδασης. Της δικής μας, όχι της δικής τους.
Όταν ακούς για slashers το μυαλό σου πάει αμέσως στο Friday the 13th και τα 12 (!) φιλμ της σειράς. Μια σειρά που ανήκει στις ''ένοχες απολαύσεις'' αφού οι περισσότερες ταινίες έχουν ελαττώματα αλλά κατάφεραν να μπουν στην καρδιά των horror fans.
Βέβαια μερικές δε τα κατάφεραν όσο καλή διάθεση και αν είχαμε, βλέπε για παράδειγμα το Jason X. Θεωρώ τη πρώτη ταινία ανώτερη όσων ακολούθησαν, αλλά αυτό δε σημαίνει ότι δε πέρασα καλά βλέποντας τις υπόλοιπες. Όπως και να το κάνουμε, τον έχουν όλες τον χαβαλέ τους!

6. A Nightmare on Elm Street (1984)

Τι είναι τα όνειρα; Είναι πράγματι προβολές ασυνείδητων επιθυμιών ή απλά τυχαίες εικόνες; Σίγουρα πάντως δεν είναι αληθινά. Βέβαια η Nancy Holbrook πιστεύει το αντίθετο και έχει τα δίκια της.
Τον τελευταίο καιρό βασανίζεται από εφιάλτες.
Βλέπει συνεχώς μια τρομακτική φιγούρα που ονομάζεται Freddy Krueger. Μάλιστα και τα υπόλοιπα μέλη της παρέας της βλέπουν τον ίδιο εφιάλτη. Όταν οι φίλοι της αρχίζουν να δολοφονούνται, η Νάνσυ καταλαβαίνει ότι ο Freddy είναι ο δολοφόνος και προσπαθεί να βρει τρόπο να τον σταματήσει.
Όταν τρομάζαμε με τις ταινίες τρόμου - μέχρι τη προεφηβική ηλικία - φοβόμασταν να κοιμηθούμε το βράδυ. Φανταστείτε τώρα τι έπαθαν όσοι είδαν A Nightmare on Elm Street που μιλάει για έναν δολοφόνο που σε σκοτώνει στον ύπνο σου!
Με τον Freddy δε μπορώ να είμαι αντικειμενική γιατί αγαπώ και αυτόν και το μανικιούρ του.
Τον ερωτεύτηκα με τη πρώτη ματιά σε βρεφική ηλικία και έχω δει όλες τις ταινίες του. Μάλιστα τώρα που γράφω αυτές τις γραμμές (στη δουλειά αλλά μεταξύ μας), η συνάδελφος μου μου λέει ότι συνήθιζε να βλέπει Freddy με τον παππού της όταν ήταν στο νηπιαγωγείο και πάντα έβαζε τα κλάματα όταν πάθαινε κάτι. Ο Freddy μας μεγάλωσε και μας άφησε ένα γλυκό συναίσθημα.
Ότι έκανε ο Μίκυ Μάους στα φυσιολογικά παιδιά υποθέτω...

5. Black Christmas (1974)

Είναι Χριστούγεννα και οι κοπέλες μιας φοιτητικής εστίας κάνουν πάρτι.
Από το παράθυρο τις παρακολουθεί ένας άντρας που πλησιάζει, σκαρφαλώνει και καταφέρνει να μπει στο σπίτι. Ο άντρας δυστυχώς δεν είναι ο Άγιος Βασίλης, αλλά ο δολοφόνος! Μετά από λίγη ώρα το τηλέφωνο χτυπάει και στη γραμμή είναι κάποιος που μιλάει χυδαία και ακατάληπτα.
Τα κορίτσια αρχικά δεν δίνουν ιδιαίτερη σημασία. Μάλιστα η πιο τσαούσα της παρέας του ρίχνει και μερικά μπινελίκια αλλά εκείνος δεν πτοείται και απειλεί ότι θα τις σκοτώσει. Και το κακό είναι ότι το εννοεί...
Είναι ολίγον νωρίς για Χριστουγεννιάτικες ταινίες. Πράγματι, αν και βάζω στοίχημα ότι σε 10 μέρες το πολύ, θα αρχίσουν να στολίζουν βιτρίνες. Βέβαια το καναδικό Black Christmas δεν είναι μόνο η καλύτερη επιλογή για να μπεις στο κλίμα των εορτών. Είναι και ένα από τα πρώτα slashers που έχουν γυριστεί. Η ταινία δεν έχει καμία σχέση με το τρίπτυχο βυζγια-ηλίθιοι νέοι - δολοφόνος.
Το σεξ απουσιάζει παντελώς και οι χαρακτήρες είναι καλοδουλεμένοι και γίνονται αμέσως συμπαθείς. Μια διαχρονική ταινία που καταφέρνει να έχει τον θεατή στη τσίτα και ας έχουν περάσει τόσα χρόνια από πάνω της.

4. The Texas Chain Saw Massacre (1974)

Η Sally ταξιδεύει στο Τέξας μαζί με τον παραπληγικό αδελφό της και τρεις χαζοχαρούμενους φίλους τους.
Το πρόγραμμα λέει ότι θα επισκεφτούν αρχικά τον τάφο του παππού τους και έπειτα θα καταλήξουν σε ένα εξοχικό-ερείπιο για να ξεκινήσει το γλέντι.
Στο δρόμο παίρνουν μαζί ένα παράξενο μπουρτζόβλαχο αλλά στα μέσα της διαδρομής τον πετάνε όξω γιατί αποδεικνύεται πιο σαλεμένος απ΄ότι περίμεναν. Δυστυχώς δεν γνωρίζουν ότι ο τύπος έχει μεγάλο σόι...
Ο πρωτάρης τότε Tobe Hooper μάζεψε ένα πενιχρό Budget, μερικούς άπειρους ηθοποιούς, λίγα κόκαλα και ένα αλυσοπρίονο και κατάφερε να φτιάξει μια από τις καλύτερες ταινίες τρόμου όλων των εποχών. Ο σχιζοφρενής δολοφόνος με το πριόνι - σύμφωνα με την άκυρη Ελληνική μετάφραση - κυκλοφόρησε την ίδια χρονιά με το Black Christmas, αλλά σόκαρε πολύ περισσότερο τους θεατές της εποχής. Κυρίως εξαιτίας των ρεαλιστικών και βίαιων σκηνών και της νοσηρής του ατμόσφαιρας, που καταφέρνει ακόμα και σήμερα να μοιράζει ανατριχίλες. Μπορεί ο Leatherface να πήρε όλη τη δόξα, αλλά θέλω να σταθώ λίγο και στο υπόλοιπο σόι που τον συμπληρώνει μοναδικά.
Ειδικά στη σκηνή που τρώνε όλοι μαζεμένοι και η παράνοια χτυπάει κόκκινο!
Το franchise μετράει έως σήμερα 8 ταινίες, με πιο πρόσφατη το Leatherface των Alexandre Bustillo και Julien Maury.

3. Peeping Tom (1960)

O Mark Lewis εργάζεται ως focus puller (αυτός που νετάρει το φακό δηλαδή) σε ένα κινηματογραφικό στούντιο.
Στον ελεύθερο χρόνο του φωτογραφίζει γκομενίτσες και προμηθεύει τις φωτογραφίες σε τοπικά πορνομάγαζα.
Αλλά αυτό που πραγματικά τον ευχαριστεί, είναι να τις σκοτώνει, αποτυπώνοντας στον φακό τις εκφράσεις του φόβου τους την ώρα που πεθαίνουν...
Ο Michael Powell, σκηνοθέτης επιτυχιών όπως το The Red Shoes, αποφάσισε ξαφνικά να κάνει μια στροφή στη καριέρα του. Δυστυχώς αυτή του η απόφαση είχε αρνητικές συνέπειες για εκείνον. Το Peeping Tom θεωρήθηκε υπερβολικά σκληρό και απορρίφθηκε από κοινό και κριτικούς. Πλέον μας κάνει εντύπωση, αλλά σκεφθείτε ότι μιλάμε για 57 χρόνια πριν!
Και συγκεκριμένα για μια ταινία που είναι πιο ''ενοχλητική'' ακόμα και από το Psycho του Alfred Hitchcock που κυκλοφόρησε την ίδια χρονιά. Προκαλεί μια τόσο έντονη ηδονοβλεπτική εμπειρία στον θεατή, που φτάνει στο σημείο να αισθάνεται ενοχές που δεν προσπαθεί να σταματήσει τους φόνους! Επιπλέον δεν παρουσιάζει τον δολοφόνο ως τέρας αλλά ως έναν συνεσταλμένο νέο που σε στιγμές γίνεται ακόμα και συμπαθής. Οι ερμηνείες είναι εξαιρετικές και η φωτογραφία με τα έντονα χρώματα δημιουργεί μια μοναδική ατμόσφαιρα. Είναι κρίμα που έπρεπε να περάσουν τόσα χρόνια για να αναγνωριστεί η αξία της αλλά κάλλιο αργά παρά ποτέ.

2. Psycho (1960)

Η Marion που εργάζεται ως γραμματέας, κλέβει από τον εργοδότη της 40.000 δολάρια μετρητά και το σκάει με το αυτοκίνητο της.
Μετά από μια μέρα εξαντλητικής οδήγησης, αποφασίζει να σταματήσει σε ένα απομονωμένο μοτέλ που βρίσκει τυχαία στο δρόμο για να περάσει τη νύχτα.
Την υποδέχεται ο ιδιοκτήτης Norman Bates, ένας ήσυχος και γοητευτικός νεαρός. Είναι τόσο εξυπηρετικός που την καλεί σε δείπνο παρά τις αντιρρήσεις της καταπιεστικής μητέρας του. Η Marion δέχεται την πρόταση του, αλλά όταν επιστρέφει στο δωμάτιο για να κοιμηθεί την περιμένει μια δυσάρεστη έκπληξη...
Το αριστουργηματικό Psycho θεωρείται μεν πρώιμο slasher, αλλά στην ουσία είναι ένα ψυχολογικό θρίλερ. Σίγουρα όμως ''άνοιξε τον δρόμο'' στο είδος, γιατί περιλαμβάνει αρκετά στοιχεία που είδαμε σε ταινίες που ακολούθησαν. Μπορεί το gore είναι συγκαλυμμένο λόγω των απαιτήσεων της εποχής, αλλά δεν νομίζω να υπάρχει κάποιος που να μην παραδέχεται, ότι η σκηνή στο μπάνιο είναι μια από τις πιο τρομακτικές που έχουμε δει. Το Bates Motel είναι ένα από τα πιο creepy ξενοδοχεία  και ο Norman Bates, διατηρεί επάξια τη θέση του ανάμεσα στους πιο στυγερούς δολοφόνους της κινηματογραφικής ιστορίας.

1. Halloween (1978)

Halloween 1963.
Ο μικρός Michael Myers βαρέθηκε να παίζει με τα παιχνίδια του και αποφασίζει να παίξει με μαχαίρια της κουζίνας.
Για να περάσει ακόμα πιο ευχάριστα η ώρα, σκοτώνει την αδελφή του, με αποτέλεσμα να τον συλλάβουν και να τον κλείσουν σε ψυχιατρική κλινική.
Ο καιρός περνάει, ο Michael μεγαλώνει και νιώθει ότι θέλει να γυρίσει στα παλιά, θέλει την παλιά του γειτονιά. Έτσι δραπετεύει και κατευθύνεται προς το πατρικό του για να συνεχίσει το δολοφονικό του έργο.
Περιμένατε να δείτε κάτι άλλο εκτός από το Halloween του John Carpenter στη κορυφή της λίστας;
Δεν το νομίζω. Είναι η πιο κλασσική και αξεπέραστη επιλογή για την σημερινή ημέρα.
Είναι η ταινία που δημιούργησε νέα δεδομένα στον τρόμο, έγινε σημείο αναφοράς και επηρέασε όσο καμία άλλη το slasher υπό-είδος.
Με λίγα λόγια χάρη στο Halloween έχουμε δει εκατοντάδες δολοφόνους να κυνηγούν χιλιάδες ηλίθιους νέους σε καλύβες, κατασκηνώσεις, εξοχές και όπου αλλού βολεύει.
Όπως ήταν φυσικό έκανε μεγάλη αίσθηση, σημείωσε τεράστια εμπορική επιτυχία και γνώρισε μπόλικες συνέχειες. Και το σημαντικότερο; Ο κύριος Carpenter δεν δείχνει στάλα αίμα, αλλά η ατμόσφαιρα σε συνδυασμό με το εκπληκτικό soundrack, αρκούν για να σου κόψουν τα ύπατα.

Αυτά ήταν τα 22 slashers που σας προτείνουμε!

Η επιλογή ήταν πολύ δύσκολη και αναγκάστηκα να αφήσω απ'έξω ταινίες που μου άρεσαν αρκετά.
Ξεκίνησα να βάλω 10 που έγιναν 20 και σταματάω στις 22 για να μη φτάσω τις 30!

Εγώ έχω διαλέξει ήδη δυο ταινίες για σήμερα, διαλέξτε και εσείς όσες θέλετε και καλή μας προβολή.

Χάπι Χαλοουίν σε όλους!